Bir varmış bir yokmuş. Bir çocuk varmış. Bu çocuk karanlıktan korkarmış. Bunu da herkes bilirmiş.
Bir gün karanlık bir yer görürmüş. Oraya gitmesi gerekiyormuş. Yaşlı bir teyze; “Korkma, gel çocuğum:” demiş. Çocuk, gözlerini kapatarak içeri girmiş. Gözlerimi açtığında kendisine bakan koskocaman bir çift kahverengi gözlerle karşılaştım. Çığlık atmış ve koşmaya başlamış. Koşarken bir taşa takılmış ve düşmüş. Annesinin sesiyle uyanmış. Gördüğü bir kabusmuş ve yataktan düşmüş. Olanları annesine anlatmış. Annesiyle birlikte gülmeye başlamışlar. O günden sonra çocuk bu korkusundan kurtulmuş.
(Visited 22 times, 1 visits today)