Bazılarımızın aileleri var ki sınıfta akademik her konuda en iyisi olması için delirmiş durumda.Okul il ve ülke bazlı başarılarının da olması için gerçekten her şeyi yaparlar.Bu tür ailelerin çocuklarında başlarda bu hırs varsa bir süreden sonra çocuklardaki hırs bile sönen bir meşale gibi günden güne azalarak en sonunda sönmekte.
Çevremde bazı insanlar var ki gözlerinde çocuklarında olmayan bir hırs,akıllarında tek bir hedef ve bu hedefe giden tek bir yol var.Çocuklarının sosyal olması,dışa dönük olması o gün nasıl hissettiği, ne yaptığı veya hayatında ne gibi zorluklarla karşılaştığı umurlarında olmadan sanki gem takılmış gibi bakış açısından yoksun veliler çocuklarının hayatlarına kocaman simsiyah bir bulut olur.Bu dev bulutun karanlığında kaybolur çocuklarda.Bu ailelerin çocuklarının sosyal becerileriyle birlikte spor adı altındaki başarıları da neredeyse yok denecek kadar az olur.
Hepimiz biliyoruz ki ailelerimizin hepsi başarılı olmamızı ister,fakat bunu hayatının odak noktası yapmış biri için bu iyi bir huy olmaktan çıkıp ;insanı içten içe yiyerek fark ettirmeden bitiren bir huydur.Bunun yerine bir hobi veya bir sporla uğraşmanın hem sosyal bağlantılar,hem dışa dönük olabilme,herhangi bir istek veya bir arzusunu rahatça dile getirebilen bir birey yapmak daha olumludur.Tabi ki bunları yaparken ise akademik olarak bırakmamak da lazım.Okulda her zaman en iyisi olmanız gerekmez,yine iyi olun daha iyisini yapmak için çabaladıktan sonra yapabildiğinizin en iyisini ortaya koyduktan sonra zaten kimse size niye daha iyi yapmadın diyemez.
Bu kadar gözü hırsla boyanmış bir ailede olmak tabiki beraberinde psikolojik sorunlar da getirmeli.Çocukta bir süreden sonra acaba şunu yapmazsan ne olur yada bunu yaparsam ne olur gibi aklında dönen bu sorular çocuğu da bitirir.Olayların sırası böyle devam ettirildiğinde çocukta aileye karşı oluşan sevgi duygusunu bastıran hisler açığa çıkarır.Ebeveynlere karşı olan sevginin azalması da çocuğun aileden uzaklaşma ve yanlarında durma düşüncelerinden uzaklaşması demek olur.
Ebeveynler ve çocuklar arasındaki ilişkilerin akademik açıdan makimum sınavı iyi geçene “Aferin” veya kötü geçtiyse “Bir dahakine yaparsın.Zaten çalışmıştın.Kafana takmanı gerektircek bir durum yok,sen elinden geleni yapıp çalıştın kötü gelip gelmemesi önemli değil.” Tarzında motive edici cümleler kuruyor olması lazım.Fakat bazı ebeveynler var kl sınavım iyi geçti dersiniz sonuçlar açıklanınca normalden daha yüksek not da alsanız normalden daha az yanlış daha çok doğru yapmış olmnız da bişey değiştirmez.Onlar için iyi sınav demek gerçekten 1 yanlış oda gözden kaçak ufak bir hata ve birinciliktir.”Sınavın nasıl geçti?” sorusuna zaten “pek iyi geçmedi” gibi bir cevabı uygun göremez söylense ilk seferde söylenmemiş varsayıp bir daha sorar ve aynı cevabı aldığı zaman kıyamet kopar.
İnsanların çocuklarını notlarla ve derecelerle değil,çocuğunun o konu hakkında elinden geldiğince çabalayıp emek vermesi olarak görmesi en doğru olandır.