Ağlıyordum, mutsuzdum, sanki her şey üstüme geliyormuş gibiydi. Annem ile kavga etmiştim ve bu öfkeyle evden uzaklaşmıştım. Nereye gideceğime dahi en ufak bir fikrim yoktu ya da ne yapacağım hakkında. O sırada tek isteğim uzaklaşmaktı, aklımdan başka bir şey geçmiyordu. Yürümeye devam ediyordum. Kulağıma kulaklık ve bir sırt çantasıyla saatlerce yürüdüm. Bir kız tam karşıdan karşıya geçerken az daha araba çarpacaktı. Kız bağırarak “Aman Allah’ım, ucuz atlattım.” dedi. Telefonum çalmıştı, bu annemin bilmem kaçıncı aramasaydı. Artık cevap vermem gerektiğini düşündüm ve telefonu açtım. Annem ağlıyordu ve bana geri dönmemi söyledi. Bense dönmek istemediğimi dile getirdim. Ama annem benim eve gelmemde ısrarcıydı. Ben ona birkaç saat içinde döneceğimi söyledim. Biraz daha yürümek istiyordum. Eve dönmek hiç istemiyordum aslında çünkü annem çok üstüme gelmiş bana boş yere kızmıştı, bu olanları hiç hak etmemiştim. Hani bir insanın üstüne ne olursa olsun bu kadar gelinmemeli, hem de konu okul ise bir insan bu kadar üzülmemeli. Belli ki annem de dediklerini kızgınken dediğini fark etti ve pişman oldu. Bu yüzden eve dönecektim. Saatlerce yürüdüm, eve yaklaştığımda annem koşarak dışarı çıktı ve bana bir daha bunların yaşanmasını istemediğini söyledi. Biraz oturduk, konuyu çözdük. Annemde ben de hatamızın farkına varmıştık, bundan sonra da böyle bir hata yapmamak konusunda anlaştık.
