Kaç zamandır içimde garip bir his vardı, annem üzgün görünüyordu, babam her zamanki gibiydi. Günlerden bir gün annem dayımla konuşuyordu ve benden bir şey sakladıklarını düşünüyordum. Dayımla konuşmaya karar verdim. Neler olduğunu öğrenmeye çalışıyordum ancak kimse bir şey söylemiyordu. Annemin yanına gittim, ”Anneciğim siz benden bir şey mi saklıyorsunuz?” dedim. Annem de bana ”Biz hiçbir şey saklamıyoruz” dedi. Ama ben bu işi çözecektim.
Dayım, anneannemle birlikte yaşıyordu. Anneme anneannemlere gitmek istediğimi söyledim ve beni götürdü. İşte beklediğim an. Dayımla konuşabilirdim ve öyle de oldu. Dayımın İstanbul’a yerleşeceğini öğrenmiş oldum. ”BUNU BENDEN GİZLEDİKLERİNE İNANAMIYORUM” dedim. Çok üzgündüm. Sanki dayımı bir daha hiç göremeyecekmişim gibi düşündüm. Anneme çok kızgındım. Neden benden gizledi ki bu durumu diye üzüldüm durdum. Ben de annemden gizlese miydim acaba öğrendiğimi? Yoksa ona söylese miydim? Ama ben dayanamazdım ki. Onlar benden gizlese de ben akşam annemle konuşmaya karar verdim.
Akşam annem beni almaya geldiğinde, ona her şeyi öğrendiğimi söyledim ve çok rahatlamıştım. Annem önce şaşırdı ve sonra neden gizlediğini anlattı. Dayımı çok sevdiğim için, üzüleceğimi bildiği için gizlediğini söyledi. Ama daha sonra hep İstanbul’a gidebileceğimizi, bol bol vakit geçireceğimizi, yeni yerler göreceğimizi ama en önemlisi de aynı evde kalacağımızı söyleyince çok mutlu oldum.
Dayımın İstanbul’a gitme sürecine beraberce hazırlanmış olduk. İstanbul’a dayımın evine gitmek için çok heyecanlıydım. Bu üzüldüğümüz durumu birlikte güzelce atlattık.