Hafta sonları genelde evde en erken ben kalkarım.Sanırım hafta içinden kalma bir alışkanlık.
Yine bir hafta sonuydu.Alışkanlığım sayesinde yine erken kalktım ve televizyonu açtım.Gözüme bir kanal takıldı. Bu kanalda bir belgesel vardı. Bunu izlemeye başladım. Bu belgeselin içeriği Afrika’daki insanların hayatıydı.Bu belgeseli dikkatle izledim.Afrikalıların yiyecek hiç bir şeylerinin olmadığını gördüm ve onlar için çok üzüldüm.Çünkü içecek su bile bulamıyorlardı ve çok üzgün görünüyorlardı.
Bizim elimizde her türlü imkan var.Biz bunları iyi kullanmıyoruz.Onların elinde bu imkanlar olsa idi ne kadar çok sevinirlerdi acaba? Sizce bu olaylar sadece Afrika ‘damı oluyor?Ben biraz araştırdım.Türkiye ‘de de varmış.Aslında bu durumun örneklerini zaman zaman yollarda da görüyorum.Annem onlara para vermenin doğru olmadığını söylüyor ama ben genede çok ısrar ediyorum.Diğer arbalardaki insanlarda hiç yardım etmiyorlardı.Benim aklımdan şöyle bir şey geçti.”Bu yardım çığlıklarını birtek ben mi duyuyordum?” Aslında bunu pek bilmiyordum.Yardım edenlerde olabilir ama ben böyle kişileri pek görmüyordum.
Annemde böyle araştırmalar yaptığımı görmüş ve bana bir fikir sunmuştu.İstersen bir kampanya açalım olmuştu.Bende bu fikri beğendim.Kendi web sitemden bu kampanyayı başlattım ve arkadaşlarıma bu kamoanyaya katılmalarını söyledim.Arkadaşlarım beni hiç kırmadı hatta destekledi.Onlarda tanıdıklarına söyledi.Kampanyamın amacı yoksullara yardım etmekti.Kısa sürede web sayfamızda buluna hesap numarasında belli bir miktar para birikmişti.Bu parayı yardıma ihtşyacı olan kişilere ulaştırdık.
Artık bu durumlara duyarsız kalmadığım için vicdanım daha rahattı.Bu hafta sonu erken kalkmayacağım,çünkü çok yoruldum fakat buna değdi…