Günlerim çok sıkıcı ve bunaltıcı geçiyordu.Yeni bir okul, yeni bir hayat gibi olmuştu. Çünkü hiç tanımadığım huylarını, neye nasıl tepki vereceklerini bile bilmiyordum insanların. Acaba yanlarına gitsem arkadaşlık kurmaya çalışsam bana tepki verirler mi diye bile düşündüm. Neyse ki sonradan çok iyi insanlar olduğunu öğrendim ve eski okulumdaki gibi güzel dostluklar edindim. Sonra o gün biraz canım sıkkındı ve okuldan çıkıp yürümeye başladım. Çok geçmeden bir çığlık sesi duydum. Çok acı dolu bir çığlık sesiydi bu hem çok korkup hem de çok endişelenmiştim. Hemen çığlık sesinin olduğu yere doğru koştum.
Gördüklerime inanamadım. Bir adam sonradan öğrendiğim kadarıyla karısı olan kadına sokak ortasında şiddet uyguluyordu ve en kötüsü de herkes kadına uygulanan bu şiddeti görüp sadece seyrediyordu. Bazıları aralarında dedikodu malzemesi bile yapmışlardı kendilerine. Kadın çok ağlıyor, lütfen yeter artık diye yalvarıyordu kocasına . Ben ne yapacağımı bilmiyordum çok çaresizdim kimse de yardım etmiyordu kadıncağıza. Bütün dünya sessizliğe büründü. Bu yardım çığlığını bir tek ben mi duyuyorum? Elimden geldiğince insanlara koşup lütfen yardım edin dedikten sonra ve kimse yardım etmeyince insanların ne kadar acımasız ve vurdumduymaz olduklarını çok acı bir şekilde öğrendim hemen telefonumdan polisi arayıp durumu anlattım.
Bir süre sonra gelip ayırdılar karı kocayı. Kadın korku içinde beni her gün dövüyor siz gidince gene aynısı olacak gitmeyin, yardım edin diye feryat ediyordu. O sırada annem çok endişeli bir ses tonuyla beni çok merak ettiğini hemen eve gelmem gerektiğini söyledi ben daha neler yaşadığımı anlatamadan. Olaylar biraz daha yatıştıktan, kadının daha iyi olduğunu gördükten sonra evime dönmeye karar verdim. Zaten yapabileceğim başka bir şey kalamamıştı artık. Eve döner dönmez annem çok korkmuş bir yüz ifadesiyle hemen sarıldı bana. Daha sonra olanları anlattım annem hiç şaşırmadan kızım biliyorum hiç normal gelmiyor sana ama insanlar o kadar alıştı ki bu duruma karı-kocanın arasına girilmez deyip kendilerini hemen savunma içerisine girip sorumluluktan kaçıyorlar diye anlattı. Bu durum bana gerçekten çok acımasız gelse de kabullenmiştim bir süre sonra zaten annemin de anlattığı gibi olmasa, insanlar bilinçli olsa her gün çok sıradanmış gibi sadece bir kaç saniyede anlatılıp geçilen o haberlerden o kadar fazla olmazdı zaten diye düşündüm .
Tam bu olayı unutmuştum ki haberlerde benim kavgalarına şahit olduğum karı-kocanın haberini gördüm. Adam kadını çok feci bir şekilde ölümüne sebep olmuş ve çocukları, çocuk esirgeme kurumuna gönderilmiş ve tabii anneleri de mezara. Ben bu olayın suçlusunun yani o kadının ölümünde, o çocukların annesiz büyümesin de tek suçlunun kocası olduğunu düşünmüyorum. Bu olay ve diğer kadın cinayetlerinde hepimizin suçu var. Ama bu nasıl olur benim suçum nedir demesin kimse. Eğer o haberler çıktığında oturduğumuz yerden ah yazık oldu demek yerine çok ağır hukuksal cezalar verilmesi için yasal hakkımız olan şeyleri devreye sokup sanki bizim başımıza gelmiş gibi davranmazsak bu olaylar hep olacaktır ve evet bu olaylarda sizin de suçunuz var !