Böyle Neslin Çocukları

Artık çevremde gördüğüm; arkadaşlarım, akrabalarım, tanıdıklarımın biri bile benimle normal, normalden kastım kötü olmayan şeyler hakkında konuşmuyor. Artık herkes hayatı hayat değil de işkenceymiş gibi yaşıyor. Kimse bu hayatı severek isteyerek tadını çıkararak yaşamıyor. Peki böyle bir neslin çocukları da nasıl hayatı sevmeyi, oyunu, o oyunda yenmeyi yenilmeyi bunların hepsinin hayatı sevmek için bir neden olduğunu bilmek istemiyor ki?
Hani, seksenler, doksanlar zamanından birkaç bir şey çağrışım yaptığında anneniz babanız bir iç çeker hemen ‘Ah! O zamanlar geri gelse de tekrardan sokağa çıksak arkadaşlarla top oynayıp komşunun camını kırsak, atari salonlarına gidip maç yapıp sonrasında eve geç gidince babamın dayağını annemin de terliğini yesem.’ derler ya. Peki biz neden böyle şeyler diyemiyoruz biz neden dersleri önemseyip, bilgisayarın telefonun hatta şu illet sosyal medyanın başından ellerimizi çekemiyoruz, neden bizde sokakta top oynayamıyoruz, neden okulu okul değil de hırs ortamı gibi kullanıyoruz, neden arkadaşlarımızla çayla kahveyle birlikte güzel sohbetler yapmayıp, neden bizde şık giyinip sokağa çıkamıyoruz. Çünkü bizi böyle yapan onlar. Onlar derslerden düşük alıp gülüyor da biz neden düşük alınca gülemiyoruz. ‘Kızım bana güven, bak kaç yaşındayım bunlar hep tecrübe.’ derler ya. Tecrübe dediğin nedir ki; hata yapmaktır, hatalardan çıkarılan derslerdir, doğruyu seçebilmek değil midir? Peki neden bizim hata yapmamıza, hatalardan ders çıkarmamıza izin vermiyorlar ki? İşte bu yüzden bugünün çocukları daha mutsuz. Çünkü hata yapabilecekleri seçimleri yok.

Diğer bir taraftan bakacak olursak teknolojinin ilerlemesi bugünün çocuklarının mutsuz olmasına bir sebeptir. Eskiden aileler bebeklerinin el çırpmasına, farklı sözcükler söylemesine, oyun oynamasına sevinirken artık aileler çocuklarının tablet kullanmasından dolayı övünür hale geldi. Aslında bunlar bir çocuğu zenginleştirmekten çok yoksullaştırır. Sırf çocuklarınızla ilgilenmediğiniz için açtığınız televizyonlar onların yaratıcılığını öldürmekle kalmayıp onları yoksullaştırmaktadır da. Oysaki siz ne kadar çocuklarınıza böyle yapsanız da sizin anneleriniz altı kim bilir dokuz çocuğa aynı anda, ayrımcılık yapmadan, ellerinde onları oyalayabilecekleri tabletleri olmadan size bakıyorlardı. Ne onların temizlikçileri vardı ne de ‘Ben bütün gün çocuk baktım biraz dinlenmeye hakkım var.’ diyebiliyorlardı.
Şimdiki çocuklarda dikkat dağınıklığı, kavga çıkarma, fazla hırs, kötü alışkanlıklar gibi bir sürü olumsuz davranışlar ortaya çıktı. Siz onları bazı şeylerden uzaklaştırdığınız için onlar o uzaklaştırdığınız şeylerin üstüne gitti. Bunları siz yaptınız. İşte bu yüzden şimdiki çocuklar daha yalnız ve ilgiye hasret.