Hayatım boyunca telefonumu ve içindekileri çok önemsedim.Telefonuma hayatımın merkezi bile diyebilirim.Annem ile babam bu duruma şiddetle karşı çıksa da onları önemsememeye çalışıyorum.Annem hep benim internetsiz yaşayamayacağımı söyler.Bu duruma karşı çıksam da içten içe çok zorlanacağımı biliyordum.Çünkü telefonum her ne kadar hayatımın merkezi olsa da,internet daha önemli ve büyüleyicidir benim için.Özellikle bu dönemlerde sadece benim için değil,bütün insanlar için böyle olduğunu düşünüyorum.
Sabah yine alarmın sesi ile uyandım.Uyanır uyanmaz her zamanki gibi telefonu elime alıp internette dolaşmaya başladım.Birkaç tane, internetin teknik sorunlar nedeniyle kapatılacağı haberin gördüğümde,yine insanlar sahte haberler yaymaya çalışıyorlar diye içimden geçirdim.Daha fazla zaman kaybetmemek için lavaboya gittim. Bugün Salı günüydü ve okul vardı,okulumu seviyordum.Nedeni ise telefonlar toplanmıyordu,ve bu benim için bir nimetti.Okul formamı giyidikten sonra aşağı doğru inmeye başladım.Annem ve babam televizyonun karşısında çok önemli bir şey dinlermişcesine oturuyorlardı.Onlara doğru yürümeye başladığım an televizyonun sesi daha net gelmeye başladı. “Evet doğru duydunuz,internet kısa bir süreliğine teknik sıkıntılardan dolayı kapatılacak.Sizinle sorun çözüldüğü zaman iletişime geçeceğiz.İyi ve güzel bir gün dilerim”Tam anlamıyla şok olmuştum.Annem ve babam benim varlığımı fark edince ayağa kalktılar. “Bakalım dediğin kadar iyi dayanabilecekmisin kızım”babamın iğneleyici ses tonunu duyduğum an bütün düşüncelerimden sıyrılıp sert bir şekilde yutkundum. “Göreceğiz babacığım,göreceğiz”sesimin git gide inceldiğini fark ettiğimde kapıya doğru ilerlemeye başladım. “Benim okula gitmem lazım,görüşürüz”Dışarı çıktığım an telefonuma bakıp interneti kontrol ettim ve karşılaştığım şeyden dolayı afallamıştım.Gerçekten de internet yoktu.Korna sesini duyduğum an kafamı kaldırıp gelen servisi fark ettim.Servisi bekletmemek için koşar adım gittim ve en arakaya oturdum.Bir süre sonra yanıma benimle aynı sınıfta olan ama hiç konuşmadığım bir kızın oturduğunu fark ettim. “Günaydın Aslı”Benimle konuştuğunu anladığım an kafamı kaldırıp baktım ve hafifçe gülümsedim. “Haberleri duydun dimi?”Ağlamaklı bir tonda konuştuğunda,bu haberin onu da hiç mutlu etmediğini düşündüm. “Maalesef duydum”kafamı arakaya yasladım ve onun bu konudaki düşüncelerine dikkatimi verdim.Duru da benimle aynı şeyleri düşünüyordu,yalnız olmadığımı anladığım zaman rahatladım.Şu an ihtiyacım olan tek şey,kafamı başka şeyler ile meşgul etmek.Ben bu yönetmi her şeyden kaçış olarak adlandırıyordum.Ders zili çaldığında sınıf dolmaya başlamıştı.Bütün odağımı derse giren rehberlik öğretmenine verdiğimde az çok hangi konudan konuşacağını biliyordum. “Evet çocuklar günaydın.Haberleri duyduğunuzu düşünerekten direkt konuya geçiyorum.Biliyorsunuz ki bu dönemlerde internet nesiller arası çok önemlidir.Ama ben hepimizin internetsiz de yaşayabileceğinden eminim.”Herkes alkışlamaya başlayınca ben de göze batmamak için ellerimi çırpmaya başladım.Hoca alkış sesleri durunca devam etti“Belki de bu bir işarettir.Çünkü herkes öğrencilerin derslerinden çok telefonları ile ilgilendiğinin farkında.O yüzden bu süreçte derslerinize yoğunlaşmanızı istiyorum.Belki de internet geri gelince aslında ne kadar önemsiz bir şey olduğunu anlayabilirsiniz.”Rehberlik Hocamız sınıftan çıktığında Biyoloji Öğretmeni girdi ve ders işlemeye başladı.Normalde bu derste hep telefonum ile ilgilenir ve dersi kaçırırdım.Fakat bu sefer derse tam olarak odağımı vermiştim.İlerleyen saatlerde derslere olabildiğince katılmaya çalıştım,ders aralarında ise konuları anlamakta zorluk çekmediğimi anladığımda çok mutlu olmuştum.
Eve geldiğimde annem ile babam beni yüzlerinde bir sırıtışla karşıladı.Nedenini sormadım,onun yerine sesi kapıya kadar gelen televizyona dikkatimi verdim. “Tekrardan merhaba Türkiye,bilim insanlarının yaptığı araştırmalar sonucu internet sıkıntısı giderilmiştir.Hepinize iyi akşamlar diliyorum”Tekrardan annem ile babama baktığımda yüzlerindeki sırıtışın kocaman bir gülümsemeye döndüğünü gördüm.Telefonum açıp bakmak yerine ikisine de kocaman sarıldım ve çok içten bir şekilde konuşmaya başladım “Şu güne kadar internetin bizim için mükemmel bir nimet olduğunu düşünüyordum.Ama bugün çok yanıldığımı anladım.İnternet,telefonlar,tabletler hayatımıza faydadan çok zarar katıyor.Bu zamana kadar sizi dinlemediğim için çok pişmanım.”Annem beni kendine çekerek konuşmaya başladı “Bazı şeyleri anlamak için kelimeler yetmeyebiliyor kızım”Bizim hayatımızın merkezi yaptığımız bu araçlar,gerçekten de hayati bir öneme mi sahipti?Bu sorunun cevabını,yaşayarak öğrenmiştim.