Bu dünyaya geldiğimizden beri insanların bizden çok fazla beklentisi oluyor. Doktor olmak, mühendis olmak gibi şeyler.
İlkokuldan ortaokula geçtiğimiz zaman bizi daha çok zorlamaya başlıyorlar. Neymiş 6. sınıf olan birisi günde 100 soru çözecekmiş. Neymiş daha bizim isteğimiz sorulmadan onların istekleri bizim geleceğimizi belirleyecekmiş. Ne olur ki biz sevdiğimiz şeyi zevkle yapalım. Hatta içine renk katalım. Ailesi tarafından zorlanan çocukları düşünün. Çok çalıştırılıyorlar. İyi bir şirkette çalışıp bol bol paraya sahip olabilmek için.
Peki bu kimin umurunda? Sen hayatın boyunca pişman bir şekilde başkasının rüyasını gerçekleştirirken kendi rüyalarından vazgeçmiş oluyorsun. Eğer bir şeyi gerçekten kafanıza taktıysanız ve seviyorsanız yapın durmayın. Bir videoda görmüştüm, bir adam okulun gittikçe hayal dünyamızı gerilettiğini söylüyor ve test etmek istiyor. İlkokul çocuklarına kendi kurduğu bir projeye davet etmek istediğinde bütün çocuklar katılmak istiyor ve herkes birbirine fikirlerini paylaşmaya başlıyor.
Fakat aynı teklifi ortaokul öğrencilerine sunduğunda hepsi katılmayı reddediyor. Sınava hazırlanan öğrencinin böyle yapması sizce de normal değil mi? Artık o kadar fazla soru çözmüş, aklını bir noktaya sabitlemiş bir öğrencinin çocukluk dünyası yavaş yavaş elinden kayıp gidiyor. Oysa size bahsettiğim adam kendisini derslerine o kadar çok yoğunlaştırmasa da kendi hayallerinin peşinden gitmiş. Kendi kampanyasını başlatmış ve şimdi o adam eğer hayalinin peşinden gitmeseydi ben onun hakkında bu yazımda onu anlatamıyordum. Şu dünyaya bir baksanız artık herkes kendisini derslerine vermiş bir durumda. Fakat illa aklınızdan geçen çılgın bir fikir vardır . Kimse gerçekleştiremeyeceğinize inanır. Ama siz onlara hiçbir şeyin imkânsız olmadığını kanıtlayın. Arkasından koşmaya devam edin…