O güzel günlerin özlemiyle yanıp tutuşuyorum hala. Hani o eski zamanlar evin en parlak ve sevilen köşesinde gururumla ve endamımla yer aldığım.Etrafımda hayranlıkla dizilen çocukların, gençlerin, yetişkinlerin ve hatta yaşlıların gözlerindeki ışıltıyı ve heyecanı hatırlamak hala içimi ısıtıyor. Hep birlikte aynı hikayeyi yaşardık ben bir dünyayı aralardım onlar için ve onlar hep birlikte içeri süzülürlerdi sihirli bir dünyaya açılan bir kapı gibi. Hepimizin hayatına dokunurdu sanki …
O günlerde benim ekranım daha parlak ve görkemli, hoparlörümden çıkan ses daha can alıcıydı .İzleyenlerin yüzündeki en küçük tebessüm veya duygulandıklarında karşımda akıttıkları en minik göz yaşı benim için çok anlam ifade ederdi. Ürünlerimi hazırlayanlar yaptıkları işe gönüllerini koyarlardı. Her bir ayrıntı, en ince dokunuş, anlatılan her hikaye özenle işlenirdi. Benden yayılan dostane ışıkla aileler bir araya gelir, aynı koltuklara oturur, yan yana güler, yan yana ağlardı . Bazen dışarıda kar yağardı, bazen fırtına kopardı ama onların içini ısıtan bendim benimle geçirdikleri vakit ve bana duydukları yakınlık her şeyin ötesindeydi.Kısacası hayat benim için o zamanlar olduğundan daha mutlu ve tatmin edici olamazdı.
Fakat devir değişti. Önce fark edemedim , belki görmezden gelerek fark etmek istemedim. Sanki bir fısıltı gibi başlamıştı. Her yerdeydiler insanlar ellerinde yeni aletlerle gezmeye başlamışlardı .Önceleri onlara pek dikkat etmedim. “Bunlar gelip geçici” dedim kendi kendime. “Bu bağ öyle kolay kopmaz” dedim ama bir gün baktım ki, kimse oturup benimle uzun uzun vakit geçirmiyor. Artık eskisi kadar önemsemiyorlardı beni. Gittikçe sessizleşiyordum. O sıcak sohbetlerin yerini başkaları aldı o kahkahaların yankılandığı anlar yavaş yavaş azaldı. Şimdi yalnızım eski parıltımdan eser yok.
Şimdi soruyorum kendime Neden,Niye insanların tercihi ben değilim? Ben, televizyon… Bir zamanlar bir aileyi bir araya getiren, nesilleri birbirine bağlayan, umutları ve hayalleri ekranda canlandıran bendim. Oysa şimdi insanlar başka teknolojilerin peşinden gidiyorlar. Benimle olan bağı bıraktılar beni bir kenara attılar. Kendimi eskisi gibi önemli hissetmiyorum. Belki de değişen sadece insanlar değil, hayatın kendisidir. Niye benim yerime tablet ve telefonu tercih ediyorlar ki? Belki insanlar benim sunduğum o eski sıcaklığı başka bir yerde arıyorlar. Ama ben hâlâ buradayım o güzel günleri özleyen sessiz bir dost olarak bekliyorum. Eğer ki o eski günlerin sıcaklığını ararlarsa da her zaman burada olacağımı ve insanları bir araya getirmeye devam edeceğimi biliyorum.