Bir ordu düşünün, aldığı “İleri!” emriyle durmadan günlerce savaşmış… Bir toprak düşünün, uğruna yanıp tutuşan kahraman askerin kanıyla yıkanmış… Bir ülke düşünün, atılan sayısız topa, mermiye karşın asla yıkılmamış… Bir bayrak düşünün, öyle şanlı ki hep göklerde dalgalanmış… Bir destan düşünün, yurdu işgal eden binlerce düşmana rağmen şerefle yazılmış… Memleketinin yarınları için kendi yarınını feda edenlerin, Türk milletinin direnişinin, onurunun, gücünün destanıdır Çanakkale. Savaş meydanlarında canını düşünmeden vuruşanların kanında dolup taşan vatan sevdasının, cesaretin, fedakarlığın ve Türklüğün destanıdır.
Şu Boğaz harbi nedir? Var mı ki dünyada eşi?
En kesif orduların yükleniyor dördü beşi,
Tepeden yol bularak geçmek için Marmara’ya
Kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya.
18 Mart sabahı, güneşle beraber Boğaz’da belirdi düşman gemileri. Kadını, erkeği, çocuğu, yaşlısı demeden binlerce insan cepheye akın etti. Silahını, tüfeğini kuşanan her yiğit özgürlük için, vatan için belki de son nefeslerini vereceklerini bile bile savaştı. Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk’ün “Ben size taarruzu değil, ölmeyi emrediyorum.” komutuyla işgal altındaki vatan uğruna, ölmek için savaştı kahraman asker. Tüm milletin dayanışmasıyla, beraberliğiyle kazanılan bu savaş; dünya tarihinin şüphesiz en önemli zaferlerinden biri olarak tarihe adını altın harflerle yazdırdı.
Eski Dünya, Yeni Dünya, bütün akvâm-ı beşer,
Kaynıyor kum gibi… Mahşer mi, hakikat mahşer.
Top sesleri yankılanırken cephede; düşen her gülleyle, her mermiyle savaş meydanlarından uzakta sevdiklerini bekleyenler ne olursa olsun umudunu yitirmedi. Camlarda bekleyen, uyku yüzü görmeyenlerin gözleri; elinde üniformayla mahalleye adımını atan her komutanla yaşlarla doluyor, o komutanlar evin önünden geçene kadar zaman sanki duruyordu. Canını milletinin yoluna seren binlerce Mehmetçiğin ise son nefesini verirken bile içinde acıdan çok vatan için şehit düşmenin gururu…
“Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş asker!
Gökten ecdad inerek öpse o pak alnı değer.
Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor Tevhîd’i…
Bedr’in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi.
Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?
“Gömelim gel seni tarihe” desem, sığmazsın.”
İşgal devletlerinin son darbeyi vurmak için başlattıkları muharebede, unuttukları bir gerçek mevcuttu. Türk’ün adeta çelikle örülmüş, vatan için feda etmeye hazır olduğu bedeniyle kurduğu o geçit: Çanakkale. “Geçilmez” dedik, inanmadılar. Ancak o zamanın en donanımlı gemileri, topları bile şanlı askerlerin kanında akan, içinde adeta patlamaya hazır bir volkan gibi kaynayan vatan sevgisini zedeleyemedi. “Öleni görüyor, üç dakika içinde öleceğini biliyor, en ufak bir duraksama bile göstermiyor. Sarsılmak yok!”
O demir çenberi göğsünde kırıp parçaladın;
Sen ki, ruhunla beraber gezer ecrâmı adın;
Sen ki, a’sâra gömülsen taşacaksın… Heyhât!
Sana gelmez bu ufuklar, seni almaz bu cihât…
Sadece Türk’ün azminin değil; fedakarlığının, yaralanan düşmanı sırtında kendi siperine taşıyan askerin merhametinin, cesaretinin kanıtıdır Çanakkale. Kundaktaki bebeğini, yeni evlendiği karısını, hasta yatan anasını bırakıp “Vatan sağ olsun!” diyerek bir an tereddüt etmeden cepheye koşan her yiğidin bu topraklardaki hakkı yadsınamaz. Arkasına bir defa bile bakmadan her karış toprağın müdafaası için nefesini harcayan kahraman milletimizin emekleriyle karış karış kazanılan bu toprak, bize sunulan en kutsal armağandır.
Vurulmuş tertemiz alnından, uzanmış yatıyor,
Bir hilâl uğruna, yâ Rab, ne güneşler batıyor!
Onca zorlukla kazanılan bu vatanı, bu Cumhuriyet’i korumak; Atamızın da biz Türk gençliğinden istediği gibi birinci vazifemizdir. Çanakkale Savaşı, bu topraklara “Türkiye Cumhuriyeti” diyebilmemizin en önemli sebeplerinden biridir ve o savaşta toprağa düşen şehitleri, canla başla savaşan gazileri, askerleri unutmayacak, unutturmayacağız. Mustafa Kemal Atatürk’e, bütün silah arkadaşlarına ve kahraman Türk kadınlarına edebileceğimiz en güzel teşekkür; bize emanet ettikleri bu ülkeyi korumak olacaktır. Sonsuz minnetle…