BİR TEK BEN Mİ VARIM?

Bütün dünya sessizliğe bürünmüştü. Bu yardım çığlığını duyan yok mu, diyen bir cümle geçti aklımdan. Beynim bu sarhoşluğun içindeydi. Bağırmaya başladım: ”Sesimi duyan yok mu?” Bir anda bir şeyler hatırlamaya başladım. Dünya anarşi içindeydi. Katliamlar, hırsızlıklar, yolsuzluk yapan insanlar ve bir sürü kötülükler vardı. Güneşimiz çökmeye başlamıştı. Dünyanın sonu muydu yoksa bu? Çığlık sesleri yükseliyordu ”Aaa!” Örgütler insanlığı yok ediyordu ve masum insanlar ölüyordu. Güneş her geçen gün bize daha çok yaklaşıyordu. İnsanlar tapınak veya bir sığınak arıyordu ve beklenen olay oldu. Güneş dünyayı yaktı ve kül etti. Geri geldim. Ben neredeyim? Burası bir hiçlikti ve bir ses duydum: “Yardım edin, yardım edin!” ve kendimi gördüm. Bir tür oyununun içindeydim. Daha sonra aynalar belirdi, bir anda her yerde ben vardım ve bir ses duydum: “Kaç buradan, kaç buradan!” ve sonsuzluğun içinde koşuyordum. Ayağımı son attığım yer sonsuzluğa giden bir çukurdu.