Bir sabah uyandığımda annem yerde yatıyordu ve hareketsizdi. Çok telaşlandım ve ona doğru koştum, bağırmaya ve diğerlerini uyandırmaya çalıştım. Çok zaman geçmeden herkes geldi ve merakla ne oldu diye sordular. Yerde yatan annemi gördükten sonra ambulansı aradık. Ambulans geldiğinde annemi taşıdılar ve o esnada annemin kafasının kanadığını gördüm. Daha fazla telaşlanmıştım. Annemi hastaneye götürdüler biz de peşlerinden gittik. Annemi amelliyata aldılar ve ne dendiğini bilmediğim bir sürü şey yaptılar. Saatlerce bekledik. Artık ağlamaktan gözümde yaş kalmamıştı. Doktor çıktı kapıdan ve annemin daha iyi olduğunu, uyandığını ama sadece bir kişinin girebileceğini söyledi ve ben girdim. Annem gözleri kısık bir şekilde bana bakıyordu. Bana güzel sözler söyledi, ona bir şey olursa yıkılmamamı, hayata tutunmamı söyledi ve ben ağlamaya başladım. Ona gitmemesi gerektiğini, daha yapacak çok şeyimiz olduğunu ve bunlar gibi bir sürü güzel şey söylemeye başladım. Annem benim kırılgan olduğumu ve çok çabuk yıkıldığımı biliyordu bana geçmişte yaşadığım kötü anıları unutmamı, asla arkama bakmamam gerektiğini söyledi. Ve son sözü ” Beni unutma, seni çok seviyorum.” oldu. Sonra gözlerini kapattı. Annem ölmüştü, artık yoktu… Beni çok zorlu bir hayat bekliyordu. Sonra bir anda bir ses duydum. Alarmım çalıyordu ve annem uyanmam için seslenmişti. Sonunda her şeyin bir rüya olduğunu anladım ve derin bir nefes aldım.