Otizm günümüzde altmış üç insanda bir görülen bir rahatsızlıktır. Halbuki Türkiye’deki çoğu insan otizmin ne olduğunu bile bilmez. Ama ben biliyorum çünkü benim de hayatımda otizm var. Ağabeyim %94 otizmli.
Küçükken bunun pek farkında değildim ama büyüdükçe insan olayları daha iyi anlamaya ve kavramaya başlıyor. Otizmli bir kardeşiniz olduğunda ve onunla dışarı parka, markete veya hastaneye gittiğinizde insanların gözleri birden sizin üzerinize çevrilir çünkü otizmlilerin hareketleri bizim ‘normal’ olarak adlandırdığımız insan davranışlarından farklıdır. Otizmliler istemsiz olarak ses çıkarabilir ve bazı ‘normal’ olmayan hareketler yapabilirler. Örneğin ben ağabeyimle parka gittiğimde olduğu yerde ileri geri sallanır ve ses çıkarır. Bu olay bazı insanların özellikle de çocukların tepkisini alır. Ben küçükken bu davranışlara ve hareketlere alışık olduğum için otizmli birinin davranışlarını tuhaf karşılamam ancak başka insanlar otizmli birini görse onu ‘deli’ olarak adlandırırlar, gülerler veya dalga geçebilirler. Ben bunu çok yaşadım ağabeyimin yargılandığını ve kınandığını çok gördüm. O otizmli olsa bile benim kardeşim ve bu toplumun bir parçası onu yargılamaya ve alay etmeye hiç kimsenin hakkı yok. Davranışlarından o sorumlu değil çünkü bir iradesi yok. Böyle olmayı o istemedi eğer bazı insanlar onlara karşı bir parça sevgi ve insanlık gösterseydi dünya onlar ve aileleri için çok daha güzel bir yer olurdu.
Eskiden ağabeyimin kınandığını ve tuhaf karşılandığını görünce utanırdım ama şimdi ağabeyimden değil böyle bir davranış gösterdiğim için kendimden utanıyorum. Şimdi ise hiçbir şeyden utanmıyorum ve ağabeyime ‘deli’ gözüyle bakan insanları kınıyorum. Sırf otizmli oldukları için insanları kınayamazsınız. Eğer dışarıda bir yerlerde bir otizmli görürseniz veya bir zihinsel engelli lütfen bu okuduklarınızı hatırlayın ve onlara ‘deli’ ya da ‘farklı’ gözüyle bakmayın onlar da birer insan ve içimizde yaşıyorlar. Unutmayın bir parça sevgi ve insanlıktan kimseye zarar gelmez. İşte size bir muhteşem insanlık örneği:
“Shay zihinsel engelli bir çocuktur. Shay ve babası bir gün parkta Shay’in tanıdığı birkaç çocuğun beyzbol oynadığını görürler. Shay sorar:
‘Oynamama izin verirler mi?’
Shay’in babası çoğu çocuğun Shay gibi bir çocuğun takımlarında oynamasını istemeyeceklerini ama aynı zamanda izin verirlerse oğlunun, engellerine rağmen başkaları tarafından kabul edilmenin mutluluğunu yaşayacağını biliyordu. Çocuklardan birinin yanına yaklaştı ve Shay’in oynayıp oynayamayacağını sordu. Çocuk geride oldukları için ve Shay’i da incitmemek için kabul eder. Shay takımın yanına gitti ve yüzünde büyük bir mutlulukla takım tişörtünü giydi. Babası gözünde yaş ve kalbinde büyük bir mutlulukla oğlunu izledi. Çocuklar babanın mutluluğunu gördüler. Shay’in takımı birkaç sayı almıştı Shay da eldiveni eline geçirmiş hiç top ona gelmemesine rağmen oyunda olmaktan büyük bir keyif alıyordu. Dokuzuncu turun sonunda Shay’in takımı diğer takıma yetişmişti. Oyunu kazanma şansları vardı ve topa vurma sırası Shay’e gelmişti .Shay’ın vurucu olmasına izin vererek oyunu kaybetme riskini göze mi almalıydılar?
Ancak onlar sopayı Shay’e verdiler. Herkes topa isabet etme şansının sıfır olduğunu biliyordu ama Shay sahaya çıktığında top atıcı, diğer takımın kazanma şansı olmasına rağmen birkaç adım öne giderek yumuşak bir şekilde topu fırlattı. Shay ilk topu kaçırmıştı ama ikincisinde başarmıştı. Atıcı oyunu bitirebilecekken topu aldı ve takım arkadaşının erişemeyeceği yere fırlattı. Herkes Shay’e ilk kaleye koşmasını söyledi. Shay hayatında hiç bu kadar uzağa koşmamıştı. Herkes bağırmaya devam etti. ‘İkinci kaleye koş!’ Shay zorluklarla ikinci kaleye koştu. Shay kaleye vardığında takımın en küçük oyuncusu topu almıştı topu ikinci kaleye atabilirdi ama arkadaşlarının niyetini anladı ve topu başka bir tarafa attı. Herkes bağırıyordu ‘Shay hepsini koş!’ Shay bütün yolu koştu ve oyunu kazanan bir kahraman olarak herkes tarafından alkışlandı. O gün dedi babası iki takımdan çocuklar da dünyaya bir parça sevgi ve insanlık getirmeyi başardılar. Shay bir sonraki yaza yetişemedi ve o kış öldü, bir kahraman olduğunu ve babasını mutlu ettiğini, eve geldiğinde annesinin de ona gözyaşları içinde sarıldığını asla unutmadı.”* 
*Menekşe Kokulu Hikâyeler’den alıntı yapılmıştır.