Bir Mucize

Ortalık bir anda karardı. Etraftan korkunç sesler gelmeye başladı. Hiçbir şey görünmüyordu. Üstümde bir ağırlık hissediyordum. Sonra yavaş yavaş sesler de bitti. Yapayalnızdım. Ne olduğunu anlamamıştım. Mutfaktaki anneme seslendim. Ama cevap vermedi. Karanlıkta kımıldayamadan tek başıma kalmıştım. Korkmaya başladım. Bekledim. Bekledim. Bekledim… Hiçbir şey olmadı. Ne olduğunu anlamaya çalıştım. Çok küçüktüm. Anlayamadım. Annem, babam, kardeşim acaba neredelerdi? Ağladım. Ama kimse duymadı. Anneeeeee! Anneeeeee! Anne! Cevap gelmedi. Yavaş yavaş yorulmaya başladım. Üstümdekiler çok ağırdı. Su istedim, yoktu. Karnım da acıkmıştı. Uykum gelmeye başladı. Artık çok yorulmuştum. Sonra bir mucize oldu. Bir el usulca omzuma dokundu. Ama hala hiçbir şey görmüyordum. Sadece eli hissediyordum. Yavaş yavaş üstümdeki yükler azalıyordu. Sonra bir ses geldi: “ Biz buradayız.” Kim olduğunu bilmiyordum. Ama ses beni çok mutlu etmişti. Biraz sonra bir amca gördüm. Artık karanlık bitmişti. Amca beni kucağına aldı ve babama verdi. Herkes ağlıyordu. Ben gülüyordum. Çünkü artık babamın kollarında güvendeydim.