Bir Ocak sabahı Kayra adlı bir çocuk her zamanki gibi erkenden uyanmış. Yüzünü yıkamış, dişlerini fırçalamış ve kahvaltısını hazırlamış. Kahvaltısını yaptıktan sonra televizyon kanallarında gezinirken karşısına bir haber çıkmış. Haberde farklı ülkelerdeki yani Amerika, Hindistan, Japonya, Singapur ve Türkiye’deki çocukların hayallerindeki dünyayı konuşuyorlarmış.
Bu haber gerçekten Kayra’nın ilgisini çekmiş. Önce Amerikalı çocuk başlamış:
—Benim hayalimdeki Dünya’da bütün fast foodlar bedava olurdu ve bütün gün 5 sent bile harcamadan istediğim kadar KFC ve Mc Donalds yiyebilirdim.
Kayra gerçekten Amerikalı bir çocuğun böyle bir dünya istediğine şaşırmamıştı çünkü Amerika’nın sağlıksız yiyeceklerin kralı olduğunu biliyordu. Ama bu fikri sevmiş gibiydi o da bu tür yiyecekleri seviyordu. Sıra Hindistanlı çocuktaydı ve konuşmaya başladı:
—Benim istediğim tek şey yoksul insanların azalması. Okullara gidemeyen çocuklar var, onlar da okula gitmeli.
Bu sözler Kayra’yı neredeyse ağlatıyordu haber sunucusunun bile gözleri yaşardı. Sıra Japonyalı çocuğa geldiğinde çocuk heyecanla başladı:
—Benim hayalimdeki dünyada bizim ülkemizde de kıvırcık saçlı insanlar olurdu ve alfabemiz daha belli, karışık olmayan ve rastgele çizgilere daha az benzeyen bir şeye benzerdi.
Tam o esnada haber reklamlara girdi ve Kayra araştırmaya başladı. İnternetten Japon harflerine baktı, gerçekten de çok karışıktı.
Sıra Singapur’daydı, başladı:
—Hayalimdeki dünyada ülkemizdeki eğitim daha hafif olurdu ve 7/24 ders çalışmak zorunda olmazdık. Sosyal aktivitelere de katılabilecek zamanımız olurdu.
Kayra gerçekten Singapur’daki eğitim sistemini pek iyi bilmiyordu ama “O çocuk öyle diyorsa öyledir.” dedi.
Sıra Kayra’nın en merak ettiği Türkiye’ye gelmişti. Aslında az çok biliyordu yine de merak ediyordu, sonuçta yaşadığı yerdi. Türkiye başladı:
—Benim hayalimdeki dünyada bütün okullarda dersler 15 dakika teneffüslerde 40 dakika olurdu, biz istediğimiz zaman her şey olurdu mesela bir şey almak istediğimizde bize alırlar hatta kar yağsın ya da yaz gelsin bile desek o istediğimiz şeyler olurdu.
Kayra zaten bunun gibi şeyler diyeceklerini biliyordu ama gerçekten söyledikleri şeyler çok abartıydı. Kayra bunların olmasını istemezdi, düşünsene bir baba ya da anne ve çocuğun “Kar yağsın.” diyor ve bir anda kar yağmaya başlıyor. Çok kötü olurdu.
Her çocuk konuştu, çocukların istediği dünyaları öğrendik. Kayra bu haberden sonra derin düşüncelere girdi. Acaba bu çocukların hayallerini gerçekleştirebilir miydi? Çalışmaya başladı, bütün gün çalışacaktı ta ki o çocukların hayallerini gerçekleştirinceye kadar. En başta Amerika’dan başladı, devletle konuştu tabiki de artık dünyaca tanınan biriydi ve çokça yetkisi de vardı. Konuştu, pazarlık yaptı ve en sonunda başardı her şeyi bedava yapamasa da yemeklerin fiyatlarını düşürmeyi başardı.
İkinci olarak sıra Hindistan’a gelmişti. Hindistan’a büyük miktarda para bağışladı, daha çok çocuğun okula gitmesini sağlamak için bir sürü yeni okul açtı ve okuyan çocuklara bedava burs verdi. Şimdi sıra Japonya’daydı. Japonlar için neredeyse hiçbir şey yapamıyordu. Onların alfabesini değiştiremezdi ama aklına şöyle bir plan geldi, oraya saçları kıvırcık hale getirmeleri için bir sürü berber açtı ve oralarda bedavaya insanların saçlarını kıvırcık hâle getiriyorlardı.
Sıra Singapur’daydı. Oraya çocuklar için bir sürü sanat ve spor okulu açtı ve çocukların zaman bulmaları için de devletle konuşup eğitim sistemini birazcık daha yumuşattı aynı zamanda orada insanlara bir konuşma yapın velilerin çocukları sürekli ders çalıştırmaması gerektiğini, çocukların aynı zamanda sosyalleşmesinin de gerektiğini açıklamıştı.
Buna çok şaşıracaksınız ama Türkiye’de hiçbir şey yapmamıştı çünkü “Burada çocuklar çok abartı şeyler istemiştir. Mesela teneffüsler 40 dersler de 15 dakika olamaz ya da her istedikleri anında olamaz beklemeleri gerek, çalışmaları gerek.” demiş. Bu sözlerin hepsini de bir konferansında söylemiştir. Bu günden sonra Kayra amacını tamamladığı için çalışmayı bırakır ve eski ritünlerine geri dönmüştür.