Bugün günlerden cumaydı ve ben bugünü çok seviyordum. Üniversite son sınıftım ve okuldan çıktım. Eve gittim ve kendimi uykunun huzurlu kollarına bıraktım. Yarın güzel bir gün olacaktı. Sabah kalkıp kendime sahildeyken yemek için sandviç hazırladım. Sırt çantama sandviçimi koyduktan sonra hazırdım. Bisikletime binip her zaman geldiğim sahile geldim. Etraf boştu zaten burayı çok fazla kişi bilmezdi. Buraya önceki gelişimde çok iyi şeyler yaşamamıştım. Bir kaza geçirmiştim resmen ölümden dönmüştüm. Yine bisikletimle gelmiştim akşama kadar kitap okuyup müzik dinlemiştim. Akşam olduğunda eve gitmek için bisikletime binmiştim. Karşıdan bir araba geldiğini görmüştüm ve sonrasını hatırlamıyordum. Tek hatırladığım ambulanstayken yanımda biri vardı hayatımı o kurtarmıştı. Bunları biliyordum çünkü hastanedeyken doktorlar çok şanslı olduğumu o olmasa hastaneye gelemeyeceğimi söylemişlerdi. Onu bulmak için çok uğraştık ama bir daha onu görememiştim. Ne olursa olsun burayı hiç bir yere değişmezdim huzuru tek burada bulabiliyordum ve tek buradayken mutlu, huzurlu hissediyordum. Kendime oturmak için bir şezlong buldum. Kulaklığımı kulağıma takıp müzik dinleyerek kitap okumaya başladım. Yanıma da evde hazırladığım sandviçi koydum. Gözlerimi açtığımda havanın karardığını gördüm. Uyuya kalmıştım. Uykum hafiften açıldığında etrafıma baktım kimse kalmamıştı diğer tarafıma döndüğümde bana bakan bir çift göz gördüm. Ben daha onun kim ve ne olduğunu anlamaya çalışırken muhtemelen benim uyandığımı görmüş olacak ki koşar adımlarla uzaklaşmaya başladı. Evet, hatırladım. Onu tanıyordum. Bu beni o kazadan kurtaran kişiydi. Onun arkasından takip etmeye ve koşmaya başladım. Onunla konuşmam gerekiyordu çünkü ona bir teşekkür borçluydum. En sonunda herhalde pes etmiş olacak ki koşmayı bırakmıştı. Küçük bir sahil kasabası gibi bir yerdeydik. Ona doğru yaklaştığımda o da bana yüzünü dönmüştü. Bir birimize uzun süre bakmıştık. Onun kim olduğu ya da nasıl biri olduğu hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Ona en sonunda neden benden kaçtığını sorduğumda verdiği cevap beni şaşırtmıştı. Bana onu takip eden kişilerden biri olabileceğimi ve beni tanımadığını söyledi. Ona şaşkın gözlerle bakıyordum nasıl olur da beni tanımazdı sonuçta benim hayatımı kurtarmıştı. Ona onlar gibi biri olmadığıma ikna ettikten sonra konuşmamış ve arkasına bakmadan gitmişti. Burada yaşıyor olabileceğini düşünerek insanlara kim olduğunu sordum. Konuştuğum insanlar onu tanımıyordu. Sadece bazıları onunla konuşmak istediklerini ama onun anlara hiç pas vermediğini söylemişlerdi. En son ümidimi kaybedip giderken son defa şansımı denemek için gördüğüm kişiye onu tanıyıp tanımadıklarını ya da nasıl biri olduğunu sorduğumda. Duyduklarıma inanamamıştım…