Hayatımı anlatan bir sergi açılsa, bu sergiye en önce ailemle yaptığımız güzel yerlere seyahatlerimizden çekilmiş fotoğraflar ve bu seyahatlere gittiğimiz arabamızı koyardım. Dalyan’da sürmeme izin verilen tekne, tadı bana çok farklı ve güzel gelen mavi yengeçler, Datça’da konakladığımız villadaki korkutucu resim ve heykeller, Palandöken’de bindiğim kızak, Şavşat’ta topladığım çiçekler, Bodrum’da ilk ve son defa yediğim, tadını hiç beğenmediğim o sushi. Gaziantep Hayvanat Bahçesi’nde abimin başını gagalamaya çalışan o devekuşu, beni yalamaya çalışan zürafa.
Bir de en sevdiklerim var; en sevdiğim ve ilk oyuncağım olan Fare Duskit, en sevdiğim arkadaşım ve akrabam olan kuzenim Tevfik’le oynadığımız anneannemin tableti. En sevdiğim yemeklerden birer tabak; içli köfte, kızarmış tavuk, künefe, yaprak sarma. En sevdiğim örümcek adamlı pijamam.
Kendimi en özgür hissettiğim anları yaşatan, hayatım boyunca hiç unutmayacağım bisikletimi mutlaka sergiye koyarım.
Pandemiyi, öğretmenlerimi, aldığımız uzaktan eğitimleri hatırlatan bilgisayarımı ve bir de maskeyi de sergiye koymadan olmaz tabiki.