Eğer kendi anılarımdan oluşan bir şehir olsaydı bu şehir beş bölgeye ayrılırdı: korktuğum, mutlu, şaşkın, utanç duyduğum ve kızgın olduğum anılarımın bulunduğu bölgeler.
Korktuğum anılarımın yer aldığı bölgede jandarma, polis ve zabıta yoğun olurdu. Çünkü korktuğum zamanlarda beni sakinleştirecek ya da koruyacak kişilere ihtiyacım olurdu.
Mutlu anılarımın olduğu bölgede evler, apartmanlar, bahçeler ve AVM’ler diğer bölgelere göre daha fazla olurdu. Çünkü evimizde, bahçemizde ve ailemizle vakit geçirdiğimiz yerlerde mutlu oluruz. Eğlenceli alanlar da mutluluğumu artırırdı.
Şaşkın olduğum anılarımın olduğu bölgede okullar fazla olurdu. Çünkü okullarda ilginç bilgiler öğreniyoruz ve bazen bu bilgiler bizi şaşırtıyor.
Utanç duyduğum anılarımın olduğu bölgede kalabalık sokaklar olmazdı. Çünkü çok fazla insanın olduğu yerlerde daha fazla utanırdım.
Kızgın olduğum anılarımın olduğu bölgede ise ağaçlar bol olurdu. Çünkü doğa ve temiz hava insanı sakinleştirir, kızgınlığını yatıştırır.
Bu şehri beş bölgeye ayırdım çünkü eğer tüm bölgeler bir arada olsaydı, duygularımı net bir şekilde ayırt edemezdim. Şehrimin adı Anılar Şehri olurdu ve burada herkes mutlu bir şekilde yaşayabilirdi.