Sevgili İdil, sen beni yaptın ve Elif adında bir kıza hediye olarak verdin. Elif beni evinin salonundaki duvara astı. Elif ve ailesi okula ve işe gidiyorlar. Ben evde yalnız kalıyorum. Bazen evi temizlemek için bir kadın çalışan geliyor. İşlerini bitirdikten sonra Elif’in ailesini bekliyor. Onları beklerken de televizyon izliyor ve arada bana bakıp ‘’Bu ne güzel bir tablo’’ diyor. O böyle dediğinde ben çok mutlu oluyorum. Elif okuldan geldikten sonra ellerini yıkıyor, üstünü değiştirip pijamalarını giyiyor. Annesi ve babasına akşam yemeği için sofra kurmalarında yardım ediyor ve yemek yiyorlar. Sonra televizyon izleyip sohbet ediyorlar. Onlar konuşurken benimle de konuşuyorlarmış gibi mutlu oluyorum. Saat geç olunca ışıkları kapatıp yatıyorlar. Yalnız kaldığım için biraz üzülüyorum ama aynı zamanda diğer eşyalarla konuşabildiğimiz için mutlu oluyorum. Bir süre sonra artık biz de uyuyoruz. Hafta sonlarında da kahvaltılarını yapıyorlar, ardından Elif ödevlerini yapmaya başlıyor. Ben de o sırada onun okuduklarından ve söylediklerinden çok şey öğreniyorum. Elif ödevlerini bitirdiğinde kitap okuyor, televizyon izliyor ve bazen de ailesiyle dışarıda gezmeye çıkıyor. O sırada ben merakla onları bekliyorum ve bu evde olduğum için çok mutlu oluyorum. Benim günlerim böyle geçiyor Sevgili İdil.
Seni çok seviyorum ve beni yaptığın için çok teşekkür ediyorum.