Başım dönüyordu… Gözlerimi açtım. Etrafıma baktım. Uyandığım yer bir hastaneye benziyordu. Toparlanmaya çalışırken odanın dışından ayak sesleri gelmeye başladı. Gelen bir doktordu. Çok şaşırmıştı beni görünce:
-Aaaaa… Günaydın. Çok uzun zamandır uyuyorsunuz. Tam olarak yedi yıldır komadaydınız.
Şok olmuştum. Hiçbir şey hatırlamıyordum:
-Nasıl yani?
– Yaşadığınız bir baygınlık sonucu düşerek kafanızı çarpmış ve bilincinizi kaybetmiştiniz.
-Yakınlarım hayatta mı?
-Evet. gayet iyi görünüyorsunuz, kontrollerinizi yap1p bir iki güne taburcu ederiz sizi. O zamana kadar biraz dinlenin.
-Tamam, teşekkürler.
Doktor, birkaç kontrol yapıp odadan çıktı, önemli bir şeyim olmadığını duyunca içim rahatladı, biraz dinlendim. Birkaç gün sonra toparlanıp taburcu oldum. Taburcu olmadan önce hastaneden aileme haber vermemelerini onlara sürpriz yapmak istediğimi söyledim. Ailemi görmek için sabırsızlanıyordum. Hemen eve gittim, pencereden baktım içeridekiler onlar mı diye, onlardı, çok heyecanlanmıştım. Kapının zilini çaldım. Kalbim küt küt atıyordu. Kapıyı annem açtı. Gözlerine inanamamıştı:
-Lily? Sen misin? Bunca yıl uyanmanı bekledik, hep ziyaretine geldik, inanamıyorum!
-Evet Anne. Nihayet geldim.
– ……
Bir sessizlik oldu.
-Ben…
Dediğim anda içeriden küçük bir çocuk oyuncak kılıcıyla:
-Sakın bir adım daha atma! Bak kılıcım var!
Sessizlik… ve bir anda:
-Kızımmmm! Seni çok özledik, dedi ve sımsıkı sarıldı annem.
-Hadi içeri gel de ne olduğunu anlat.
Her şeyi anlattım. Daha sonra şu küçük çocuğu getirdi ve tanıştık. Beş yaşındaymış ve adı Andy ’miş. Çok tatlıydı. Evet, bir abla olmuşum. Daha sonra içeriye babam geldi.
-Sabahtan beri bu gürültü n-………. Yoksa…. Kızım!
-Evet baba, benim.
Sımsıkı sarıldık. Başımdan geçenleri uzun uzun anlattım onlara. Sonunda onlara kavuşmuştum.