Merhaba! Benim adım Nilüfer.13 yaşımdayım. Bugün sizlere başıma gelen olayları anlatacağım. Beni annem ile babam ,ben doğmuşken beni bırakmışlar ve o günden beri kendi kendime yetinmeyi öğrendim. Okuldan arkadaşımla çıkmıştık. Hemen bir taksi çevirip ona bindik. Önce ben inecektim ,öyle de oldu .Ben arkadaşıma el sallayıp ”Hoşça kal” dedim. O da bana .
Apartmana doğru ilerlerken arkamdan birisinin geldiğini fark ettim. Onun da bu apartmanda oturduğunu sanarak yoluma devam ettim. Fakat merdivenlere geldiğimde beni takip ettiğini anladım. Böylece koşmaya başlamıştım. Ben koşuyorum o arkamdan geliyordu. Aramızda daha tek bir kelime geçmemişti. Aklımda onlarca soru vardı. Örneğin ”Onu tanıyor muydum?” ”Neden beni takip ediyor ki üzerimde değerli bir şey yok ?”. Sonra kendi kendime söylendim, Benim kimseye ihtiyacım yok. Kendime yetebilirim ben derken girilmez denen bir kapının arkasında buldum sonra koşmayı bıraktım ve sordum: -Benden ne istiyorsun? Her an polisi arayabilirim ,sorularıma cevap ver! -Buna gerek yok Nilüfer. Biliyorum aklında sorular var ama şuan sadece beni dinle. Ben senin babanım. -Hadi oradan! Benim ebeveynlerim ,beni terk etmeyi tercih ettiler, ve şimdi beni geri almayı istiyorlarsa buna izin vermem. O tren çoktan kaçtı.
Diyerek hemen kaldığım çocuk hizmetleri apartmanına kaçtım. Kaldığım yeri seviyordum ,oradaki arkadaşlarımı da. Yaptığım şeylerin arkasındayım. Her zaman kendinize güvenmenizi tavsiye ediyorum.