Hayatımın en zor dönemlerinden biriydi. Her şeyin üst üste geldiği, kendimi çıkmazda hissettiğim bir süreçteydim. Evde ve okulda sürekli bir baskı altındaydım ve hiçbir şey yolunda gitmiyordu. Sanki nefes alacak alanım kalmamıştı.
Beni günden güne daha çok sıkan bu sorunlar her geçen gün artıyordu. Annemle birlikte bir psikoloğa gittik. Orada ben fark etmesem de hayatımı değiştirecek bir karar aldık. Yarın okuldan geldiğimde kendime vakit ayıracak, sıkıntılarımı, nedenlerini ve çözümlerini düşünecektim. Kendi içime bakacak ve orayı onaracaktım. Ertesi gün okuldan eve geldim ve odama geçtim. Her şey gayet normal görünüyordu ama bir eksiklik vardı: kitaplarım. Evet, bugün masamda test kitabı yoktu sadece gri bir masa duruyordu. Okul ve özel yaşantım beni adeta kendi kendime düğümlemişti ve sıkıyordu. Bu akşam o düğümleri tek tek çözecektim. Sıkıntılarımın yanında başkalarının yaşadığı daha büyük zorlukları düşününce benimkiler daha hafif kalıyor ve bu, beni mutlu edip motive ediyordu. O akşam canım ne istiyorsa onu yaptım. Odamda sıkılınca dışarı çıktım, gezindim ve düşündüm. O an fark ettim ki psikologda aldığım karar hayatımdaki en iyi kararmış.
O günden sonra bedenim hafifledi, rahatladım ve her şeyi düzene soktum. Aynaya baktığımda dışarıdan aynı kişi görünüyordum, fakat içeriden asla aynı kişi değildim. Sıkıntılarla boğuşan bitkin biri yerine, hayatı düzene girmiş, rahatlamış ve hafiflemiş biri duruyordu karşımda.