Akşam güneşi, ufku kızıl bir örtüyle kaplamıştı. Hafif esen rüzgâr, saçlarımı savururken sokakta ağır adımlarla yürüyordum. İçimde tarif edemediğim garip bir his vardı. Kalbim hızla çarpıyordu ama nedenini bilmiyordum. Belki de günün yorgunluğu, belki de yaklaşan sınavın verdiği stres beni bu hale getirmişti.
Tam köşeyi döndüğümde onu karşımda gördüm. Kalbim yerinden çıkacak sandım. Bir an nefesim kesildi, gözlerim büyüdü ve olduğum yerde donakaldım. Yüzüne bakınca gözlerime inanamadım. Bu imkânsızdı!
Karşımda duran kişi, iki yıl önce başka bir şehre taşınan en iyi arkadaşım Aleyna’ydı. Onunla küçüklüğümüzden beri ayrılmaz bir ikiliydik. Okula birlikte gider, teneffüslerde hep yan yana olur, okul çıkışında saatlerce oyun oynardık. O taşındığında, dünyam başıma yıkılmıştı. Günlerce üzülmüş, telefonla saatlerce konuşmuştuk. Ama zamanla mesajlarımız azalmış, konuşmalarımız seyrekleşmiş ve en sonunda tamamen kopmuştuk.
Şimdi ise tam karşımda duruyordu. Gözleri benim şaşkın bakışlarımla buluştuğunda yüzüne kocaman bir gülümseme yayıldı. “Nilda!” diye seslendi ve hızla bana doğru koştu. Şok olmuş bir şekilde orada duruyordum. Ne yapacağımı bilemeden sadece kollarımı açtım. Beni sımsıkı sarınca içimdeki tüm şaşkınlık, yerini tarifsiz bir sevince bıraktı.
“Neler oldu, neden buradasın?” diye sordum heyecanla.
“Taşındık! Artık yine buradayım!” dedi gözleri parlayarak.
Söylediği o dört kelime, içimi sıcacık bir mutlulukla doldurdu. Bir anda geçmiş anılar gözümün önünden geçti; Aleyna’yla birlikte bisiklete bindiğimiz günler, gizli saklı yaptığımız sohbetler, karnelerimizi alıp birlikte kutladığımız zamanlar… Şimdi, hepsi yeniden yaşanabilecekmiş gibi hissettim.
Elimi tutup “Hadi bir yere oturalım, sana anlatacak çok şeyim var!” dedi coşkuyla.
Gülümseyerek başımı salladım. İçimde bir yerlerde, dostluğumuzun kaldığı yerden devam edeceğini biliyordum. Ne zaman, ne de mesafeler gerçek dostluğu bitiremezdi. O an, hayatımın en mutlu anlarından biriydi. Aleyna geri dönmüştü ve her şey yeniden eskisi gibi olacaktı.