Ara tatil olduğu için büyükannem ve büyükbabamı ziyarete gidecektik. Çok heyecanlıydım çünkü onları çok özlemiştim. Eve vardığımızda büyükannem ve büyükbabam bizi kapıda karşıladılar. Koşarak yanlarına gittim ve onlara sıkıca sarıldım. Annem ve babam eşyaları yerleştirirken büyükannemden bana hikaye anlatmasını istedim. O da kabul etti. Akşam olduğu için sıcacık sobanın yanına oturdum ve büyükannemi beklemeye başladım. Yanımdaki koltuğa oturdu ve kitabı açtı. “Canım benim yanlış kitabı almışım. Çatı katından doğrusunu getirir misin lütfen?” dedi. “Tabii ki büyükanne.” dedim ve merdiven basamaklarından çıkmaya başladım. Çatı katına vardığımda ışığı açtım ve kitabı aramaya başladım. Kitabı ararken üstünde “Günlük 1970” yazan başka bir kitap gördüm. Merak ettiğim için günlüğü aldım ve okumaya başladım. “Sevgili günlük, bugün yapılan sınav sayesinde 96 kişi arasından 18. oldum. Fakat ilk on beşte olmayı bekliyordum. Denemeye devam etmem lazım.
Sevgili Günlük,
Bir başka pazartesi ve bir başka sınav bu sefer 25. oldum… Kendime inanamıyorum. O kadar çalışıyorum. Umarım boşa gitmiyordur.” Bunlar büyükannemin okul zamanından kalma bir günlük olmalıydı. “22 kötü bir sonuç ama yine de bir gelişme var. Umarım emeklerimin karşılığını alırım.” Ben 8. sınıfım ve yanlış anlamadıysam büyükannem de burada benimle aynı yaşta. Çünkü o 1957 doğumlu yani, evet aynı yaşta oluyoruz. “20. oldum. Her zorluk beni daha güçlü kılıyor; düşsem de kalkmayı ve devam etmeyi asla unutmayacağım!” Ondaki azim gözlerimin önünde canlanıyordu. Sana inanıyorum büyükanne, dedim içimden. Tam da bu anda büyükannem beni aşağı çağırdı. Fotoğraf albümü yerine günlüğü aşağıya götürdüm ve bana başarı hikayesini anlatmasını istedim. Nasıl olsa büyükannem çok başarılı ve ünlü bir avukattı.