Yaşadığımız yüzyılda görünen o ki etrafımızda bulundurduğumuz istemsiz güruh, bizlerin geleceği için bizim adımıza kararlar verip aynı zamanda hayallerimizi ve hayatımızı yönlendirmeye çalışıyor. Hayatımızda çok önceki yıllardan beri var olan bu kalıplar gelecek nesillere de mütemadiyen aktarılmaya devam ediyor. Küçüklüğümüzden beri ileride zengin olup istediğimiz hayatı yaşamamız gerektiği ve bunun için belirli mesleklerde çalışabilirmişiz gibi anlatılıyor ve geleceğe tamamıyla aynı kafa yapılarıyla güya “yenilikçi bir gelecek” aktarılıyor. Sen mühendis ol, insanlar okumuş desin, sen doktor ol insanlar bilge desin, sen mimar ol zenginliğini belli et diyerek özellikle son 20 yılın en kalıp kafalarıyla mükemmel bir geleceğe doğru yol aldığımızı düşünen ebeveynler ne yazık ki hala aramızda.
Günümüzün asıl sorunu olan kalıp yargılar bu konuda da olabildiğince hayatımıza müdahale etmekte. Çok küçük yaşlardan çocuklara dayatılan eğitim sistemine ailenin de günde en az üç tane özel dersle katkı vermesinin sonucunda depresif ve olaylara olabildiğince negatif aynı şekilde realistik bakan bir nesille geleceğe yön verebileceğimizi düşünüyoruz. Başarı dediğimiz şey insanın içinde başardığı ve sonucunda kendi isteğiyle mutlu olduğu şey değil midir halbuki? Şu an bu düşüncelere katılan ve bu satırları yazan bizler de eminiz ki ileride çocuklarımıza aynı eziyeti yaşatacağız çünkü, bizlere hiç kimse zamanında başarının aslında içten geldiğini ve ancak istediğimiz alanda başarılı olabileceğimizi öğretmedi ve ne yazık ki bizler de meslek sahibi olup adam olduğumuzu düşündüğümüz gün çocuklarımızın da ancak bizim geçtiğimiz zorlu ve işkenceli yolları geçip o şekilde başarılı olacaklarını düşüneceğiz. Halbuki başarı, oldukça göreceli ve geniş bir kavramdır. Kimi sporda kimi sanatta kimi ise ileride sahip olmak istediği meslekte derece yapmak ister. Bazen bu bile bir başarıyı tanımlamaz bizler için. Neye yarar marangoz olmak isteyen bir çocuğun doktor olup ailesini gururlandırması, neye yarar pilot olmak isteyen bir çocuğun elektrik mühendisi olup yarım kalan hayallerle hayatına devam etmesi veya da neye yarar bir kere geldiğiniz hayatta kalıp yargılarla başarılı olup kendi niteliğinizde hiçbir başarı elde edemeden ölmek…
Demem o ki başarı sonuna kadar değişken ve göreceli bir terimdir. Elbet bir gün istediklerimiz için çok çalışmamız gerekecek bazen pes edeceğiz veya da vazgeçeceğiz fakat gerçekten başarı olarak değerlendirebileceğiz her şeyin sonunda acı, tatlı bir anı olarak hayatımıza yerleşecektir.