Ben 18 yaşındayım.Adım Samet.Nişanlım var ve adı Defne.Onla ilkokuldan beri arkadaşız.Bizi ailelerimiz tanıştırmıştı.Annelerimiz en yakın arkadaştı.Ta ki onun annesi araba kazasında ölene kadar.Zaten babası o doğduğunda onları bırakmıştı yani hiç evde bir baba figürü olmamıştı.Annesinin ölümü 6 yıl önce gerçekleşmişti ve o zamandan beri anneme anne gözüyle bakardı.
Onla hep kardeş gibi yaşamıştık hep birbirimzi korur,her şeyimzi paylaşırdık.İlk sevgilisinden ayrıldığında da ilk reglini yaşadığında da ben yanındaydım.Peki aklınızdaki soru: Biz onla ne zaman arkadaştan,kardeşten fazlası olmaya karar verdik?Bunun aslında tam bir zamanı yok.Birbirimizi tek anlayanlardık.Kimse bizi bizim birbirimizi anlayabildiğimiz gibi anlayamıyordu.Çünkü biz birbirimiz çocukluğunu biliyor böylece olaylara karşı verdiğimiz tepkilere de ona göre anlam verebiliyorduk.Ve aynı evde yaşamamız bizim için bir avantajdı.Beraber vakit geçirebiliyorduk.Kimse de sevgili olduğumuzu düşünmüyordu.
Aklınızda büyük bir ihtimalle bir soru daha vardır.Anneme nişanlanmak istediğimizi söyleyince ne tepki vermişti?Evet işte ona bende çok şaşırmıştım.Bizim için acayip mutlu olduğunu söyleyip tebrik etmişti.Hiç beklemiyordum onca zamandır ona söylememize kızar diye düşünmüştüm.
Yarın askere gidiyordum.Zamanın nasıl geçeceği hakkında hiçbir fikrim yoktu.6 yıldır Defneyle geçmişti her saniyem.Onu çok özleyecektim.Valizimi hazırladım içine birkaç kıyafet koydum.Evden ayrılmama son 4 saat kalmıştı.Ben gece uyuyamamıştım.Defnesiz ne yapacağımı bilmiyordum.
Sabah olmuştu.Herkes uyanmıştı ve son kahvaltımı yapıyordum.Önüme on binlerce çeşit yemek vardı.Patatesli yumurtadan reçele kadar her şey.Hangisinden başlayacağımı bilmiyordum o yüzden ben de hepsinden aldım.
Defne beni havalimanına bırakacaktı.Annem ve babama sarıldım ve yola çıktık.Onlar ağlamaya başlamıştı ama ben ağlamıyordum çünkü asıl üzüldüğüm Defneyi görememem olacaktı.Artık en son noktaya kadar gelmiştik valizimi bırakmıştım ve uçağa binecektim.O an Defneyi uzun zaman göremeyeceğimi bir daha hatırladım ve ağlamaya başladım.Onun beni böyle görmesini istemezdim ama kendimi tutamadım.O da ağlamaya başladı,çok üzgndük.Son sarılmamızı yaptık ve ben istemeye istemeye uçağa bindim.
Kışlaya kendimi teslim ettim ve içeri adım attım.Çok değişik bir duyguydu ama 8 ay boyunca burada ne yapacağımı bilmiyordum ve çok zorlanacağımı biliyordum.Kahvaltıda çok az şey veriliyordu ve ben hiç doymuyordum,duş almak için süremiz 7 dakikaydı.7 dakika bitince otomatikmen suyu kesiyorlardı.Ve bir kere zamanın nasıl geçtiğini anlamamıştım ve 7 dakikadan fazla durmuştum ve tam vücudumu yıkayacakken sular kesilmişti ben de vücudumu lavaboda yıkamak zorunda kalmıştım.Çok zorlu bir yaşamdı benim için ama şuan sadece 15 günüm kalmıştı ve çok mutluydum.Defneme kavuşacaktım.
Ve o uzun zamandır beklediğim an gelmişti.Bugün eve dönüyordum.Uçağım saat 7 deydi ama ben saat 4’te hazırdım bile.Çok heyecanlıydım.Havalimanına gittim ve orada beklemey başladım.Uçak geldiğinde uçağa bindim.Uçak kalkmak üzereyken bir anons yapıldı.”Sayın yolcular kaptanınız konuşuyor;yolcularımızdan Samet Bey’in artık bir baba olduğunu söylemekten gurur duyuyoruz.İyi uçuşlar.”Yapılan anonsla irkildim.Duyduklarıma inanamadım.Nasıl olabilirdi?Çocuk benden nasıl olabilirdi?Acaba ben gitmeden önce hamileydi ama bana mı söylememişti?Bu olanlara bir anlam veremiyordum.
Uçak indiğinde nişanlım,annem ve babam beni karşılamaya gelmişlerdi.Ne diyeceğimi bilmiyordum bebek konusunu hiç önceden de konuşmamıştık ama sinirliydim.Evlenmeden önce bir çocuk istemiyordum.Öyle isteksizce sarıldım hepsine.Sonra yol boyunca hiç konuşmadık ve Defne de sinirli olduğumu anlamıştı.Galiba boşanacaktık.