Dokuz yaşındayım.Ama bir sürü anım var .Bazı anılarımı hatırlamıyorum.Annem ve babam yada yakınlarım anlatıyor.Özellikle iki yaşıma gelmeden yirmi bakıcım olması ve onların anıları dinlemek, en çok sevdiğim anılarım.
Ama altı yaşımda ki anım benim için çok özel.Altı yaşımda anaokuluna başladım.Kocaman bir okuldu.Sadece bir kişiyi tanıyordum.O da eski okulumdandı.Okula başladıktan kısa bir süre sonra annem yurt dışında bir göreve gideceğini söyledi.Ta Endonezya’ya gitmesi ve 16 gün kalması gerekiyordu.Benim annem doktor ve görevli olarak gitti.
Benim için en zor günler başladı.Aslında anneannem var, babam var.Her gün gelen ve ben daha doğmadan bizimle olan Şehriban abla var.Ama yinede annemi çok özledim.Üstelik okul yeni ve kocaman.Yeni kurallar var.Liseli abla ağabeyler bile var.Sonuçta okulu sevmedim.İçimden hep ağlamak geliyor, sadece annemi düşünüyorum.Biraz anneannemde ,biraz evde kalıyorum.Herkes beni mutlu etmeye çalışıyor.Sonuçta okula gitmektense evde annemi beklemenin daha iyi olduğuna karar verdim.Okula gitmek istemiyorum.Tabi ki ailem bunu kabul etmedi.Ben sürekli ağlıyorum.Sonunda anneannem benimle geldi ,dışarıda bekledi.Yinede benim göz yaşlarım durmadı.Bir gün okula gidiyorum, bir gün gitmiyorum.Bir gece o kadar ağladım ki anneannem annemi aradı ve’’ acilen gel ‘’bile dedi.Annem dünyanın öbür tarafında ve görevde; nasıl gelsin?
Sonunda annemin görevi bitti ve döndü.O kadar heyecanlandım ki geldi diye.Artık çok mutluydum.Ama hala okula gitmek istemiyordum.İki,üç gün annem bir şey demedi.Bir gün benimle okula geldi ve beni dışarıda bekledi.Akşam artık her gün okula gidilecek diyince,anladım ki artık bahanem kalmadı ve ağlamaya başladım;gitmeyeceğim okula.Annem neler söyledi ama ben; hayır istemiyorum okula gitmek diyorum ve ağlıyorum.
Annem bir anda benim ensemden tuttu , ‘’Ben okumayan çocuk istemiyorum’’dedi ve beni sokak kapısının önüne bıraktı.Kapıyı kapattı.Ayağımda çorap bile yok,üstünde eşortman ve atlet var.Kapı kapandı ve paspasın üstünde kaldım.O anda ne düşünmeliyim ne yapmalıyım bilemedim.Hiç beklemiyordum .Annemin beni evden atacağını hiç ama hiç düşünmemiştim.
Bir anda apartmanın ışığı da söndü ve benim ağlamam kapıya konduğum anda bitti.Artık sokaktaydım.Bir anda sokak çocuğu olacağımı düşündüm.Üstüm başım yırtık ,kirli. Zili çaldım ve girebilirliyim dedim. Annem ‘’okuyacakmısın?’’ dedi.’’Tabi ki okuyacağım yoksa sokak çocuğu olucam’’ dedim ve beni eve aldı.
O gün anladım ki;Bazı kurallar ve yapmam gerekenler var.Bunları sevmek yada sevmemek şansım da yok.
Şimdi okulu ve yeni şeyler öğrenmeyi çok seviyorum.Bir daha ne nedenle olursa olsun sokak çocuğu durumuna düşmek istemiyorum.