Afrika’da bir çok insan yaşıyor ama açlık konusunda çare bulunamıyor. Oradaki çocuklar çok aç bir şekilde yaşam sürdürmeye çalışıyorlar. Şimdi onları gözünden hayatı değerlendiriyorum.
Ben çok çocuklu bir aileni çocuğuyum, kardeşlerimin arasında en büyük benim. Bu yüzden fazlasıyla fedakarlık yapmam gerekiyor. İnsanlar uzaktan olsa bile güzel yardımlarda bulunuyorlar. Bu bizi mutlu ediyor ancak ben öncelikle kardeşlerime veriyorum yemeğimi, bu sayede ağlamıyorlar. Bundan dolayı içim rahat ediyor. Kardeşlerimden en büyüğü 10 yaşında, o yaşta bile fedakarlık yapıyor. Günün sonunda yemek yemek için sabırsızlanıyorum her gün. Çünkü bizim öğlen yemeğimiz olmuyor bu yüzden akşam yemekleri bizim için hayat kaynağı.
İnsanlar yaşamı kolay sanıyor ancak eğer aç kalsalardı onlar da anlarlardı. Orada insanlar açlıktan ölürken biz burada yenmeyen yemekler buluyoruz.