10 Kasım 1938, saat dokuzu beş geçe…
Tam o gün, o saat, o dakika o acıyı tam kalbimde hissettiğim gündü. Daha yeni uyanmıştım, ailem uyuyordu, ben de geri uyumuştum. Tam yarım saat sonra yeniden uyandım. Sokaklarda bir sürü insan ağlayarak geziniyordu. Ailem benden on dakika öce uyanmıştı. Onlara sordum, “Neler oluyor, neden herkes sokakta?” Annem cevap verdi ağlayarak, “Mustafa Kemal Paşa… ” dedi, sonrasını söyleyemedi. O kadar hüzünlüydü ki, kimse ağlamaktan konuşamıyordu. Kimse söylemeyince evden çıktım, yolda ilk gördüğüm insana sordum ve şöyle bir cevap aldım, “Mustafa Kemal Paşa gözlerini dünyaya yumdu.” dedi ve gitti. Yıkılmıştım, oracıkta yere düştüm gözümden süzülen bir parça damla ile. Ağlaya ağlaya eve girdim, üstümü değiştirip hemen sokağa çıktım. Sonra bir mucize oldu, bir el usulca omzuma dokundu. Dokunan kişi Mustafa Kemal Paşa idi. Tam bir şey söyleyecekti ki, uyandım. Aynı yıl olmasa da, aramızdan ayrılmasının üzerinden tam 82 yıl geçmesine rağmen, o günü hiç unutmadık, unutmayacağız da.
Sevgi ile anıyoruz … 193∞