Hayatımıza giren insanlar bazen bizi üzebilir. Ya da aksine kendimizi dünyanın en mutlu insanı olarak hissettirir. Arkadaşlarımızla kavga ederiz, istemeden hatalar yapabiliriz. Hatalarımızı bazı insanlar alttan alır ve bizi affetmeye çalışır. Bazı insanlar ise en küçük hatayı bile kabullenemez ve bizi tamamen siler. Böyle durumlarda normal olarak kendimizi çok kötü biri gibi hissederiz. O kişiyi kaybetmiş olmanın verdiği üzüntüyü taşırız içimizde. Defalarca özür dileriz ama hiçbir şeyin değişmeyeceğini biliriz. 
Bizi affetmediklerinde umudu keser daha çok üzülürüz. Hatta ben onsuz nasıl yaşarım düşüncesine kapılırız. Ama aslında o kişiyi belki de kaybetmemişizdir, belki de o kişiden kurtulmuşuzdur. O anda kimse bunu düşünemez. Bir insanın hayatımızdan çıkmış olması kesinlikle onu kaybetmek anlamına gelmez. Geçmişi ve size yaptıklarını düşündüğünüzde aslında ondan kurtulmuş olduğunuzu anlarsınız ve bundan sonraki hayatınızda daha mutlu, daha özgür olacağınızın farkına varırsınız. Yani bir şeyden vazgeçmek, her zaman kaybetmek anlamına gelmez.