”Kendini olduğundan az göstermek tevazu değil budalalıktır.” demiştir Montaigne, Mevlana ise ters bir görüşe sahiptir. ”Herkes bu dünyada bir şey olmaya çalışırken sen bir hiç ol.” demiştir.
Bu düşüncelerden ikisi de farklı bakış açılarından bakacak olursak haklıdır. Montaigne’in bu sözünde demek istediği şey, yapabileceklerimizi az gösterin fazla alçakgönüllülük yaparsak bunun bize zararlı olacağıdır. Bu sözü bu mantıkla yorumlayacak olursak bence haklı bir sözdür. Örneğin sosyal hayatta kendi performansını gösteren insanlar daha çabuk fark edilip güzel olanaklara çabuk ulaşabilirler. Öte yandan sessiz ve fazla alçakgönüllü insanların keşfedilmesi ve performanslarının ortaya koymaları daha uzun sürer. Ayrıca fazla konuşan insanlar diğer bireyler tarafından daha çok biliyormuş izlenimi yarattığı için bu durumda kendi performansını sergileyebilmek önemlidir.
Mevlana’nın sözünde ise, alçakgönüllü olmanın önemi vurgulanmaktadır. O hâlde bu sözü şöyle yorumlayabiliriz: Alçakgönüllü olmak büyük bir erdemdir. Bu söz de kendini alanında doğrudur çünkü (yine sosyal hayattan örnek vererek) alçakgönüllü ve sessiz insanlar bize daha güvenilir ve daha samimi gelir. Ve bu tür insanlar bize çokbilmiş gelmediği için daha çok sevilir. İyi bir dinleyici gibi algılanır.
Genel olarak bakacak olursak Montaigne’in sözüne uymak bize iş hayatında ve kariyerimizde yardımcı olabilirken Mevlana’nın sözüne uymak kişisel erdemlerimize yapacağımız bir katkıdır.