Annem beni okula gitmek için uyandırdı. O gün günlerden Pazartesiydi. Annem ve babam işe gitmek için hazırlanıyordu. Kardeşimin bakıcısı daha gelmemişti. Ben de kahvaltı yaptım sonra formamı giyip, saçlarımı taradım. Sonra bakıcı geldi. Kardeşimi evde bırakıp biz üçümüz yola çıktık. Bahçeye çıkarken çok değişik bir şey oldu, apartman görevlimizin kedisi bana “Merhaba günaydın” dedi. Biz çok şaşırdık, şaka sanıp yolumuza devam ettik. Yolda bize el sallayan bir köpek gördük, “Beni de okula götürür müsünüz, geç kaldım.” dedi. Biz şaşırarak nasıl konuştuğunu sorduk. Köpek bize artık hayvanların da insanlar gibi düşünebildiğini, konuşabildiğini, çalışabildiğini ve okullarda eğitim aldığını söyledi.
Aradan biraz zaman geçtikten sonra sınıfımıza bir gün 1 tane Kapibara arkadaş geldi. Sınıftaki diğer arkadaşlar Kapibara ile dalga geçiyormuş ama ben: “Hiç merak etme ben senin yanında olacağım, arkadaşın olacağım ve ben senin yanındayken kimse seni üzemez “ dedim. Kapibara da bana “AAUVV AUUVVAUUUV “ diye sesler çıkarak “Ben sana da güvenmiyorum” dedi. Sonra bir gün öğretmenimiz her gün okulda isteyen insan öğrenci istediği hayvan öğrenciyi alıp evine götürebilir ve onunla kalabilir dedi. Kapibara’yı hiç kimse sevmediği için ben onu aldım ve evime götürdüm. Onunla oyunlar oynadım. Annem , babam ve kardeşim de onu çok sevdiler. Bir akşam Kapibara ile ödev yaparken bana güvenmediği için özür diledi. Biz de sarıldık. Bu yüzden artık ailemiz hem daha büyüktü hem de artık daha mutlu olmuştuk.