Zar zor uyuduğum bir geceden sonra sabah kalkmak bir hayli zordu. Yorgun argın kalkıp elimi yüzümü yıkadıktan sonra kahvaltı hazırlarken saatler bir hayli hızlı akıp geçiyordu. Daha doğru düzgün gözümü açamazken üstümü zoraki giyip evden yavaş yavaş çıkmam gerekiyordu. Allahtan akşam uçağım olduğu için eve erken gelecektim. Daha hiçbir şey hazır bile değildi,umarım işten gelince yetiştirmekte zorluk çekmezdim. Onca trafiğin ardından kendimi işe zor atmıştım. O kadar toplantıya gir çık,birikmiş işler derken artık eve bir an önce gidip valizimi hazırlamak istiyordum. Toplantıda bugün yola çıkacağımız yerin planlamaları,takvimleri gösterilip anlatılmıştı. Gideceğimiz otel güzeldi güzel olmasına ama çok az boş zamanım vardı. Her iş için gittiğim yerde kendime ayıracağım zaten çok az zaman bulunuyordu.
Asansörü çağırmak için butona bastım ama bozuktu galiba iki dakikadır beşinci katta bekliyordu,tek çare merdivenlerden inmekti. Biraz zordu o kadar kat aşağı inmek ama sonunda otoparka gelip arabaya binip eve gitmenin biraz olsun mutluluğu vardı. Eve gelince kendimi yatağa atmamak için zor tutuyordum. Ama bir yandan da uçağa yetişmek zorundaydım. Eksiksiz her şeyi aldığıma ve sonra her yerin kapalı olduğuna emin olduktan sonra kapıyı çekip kapattım. Daha sonra 30-45 dakika arasında havaalanına geldim. Birkaç şirketten tanıdığım üç dört insan vardı.
Daha sonrasında kontrollerden geçtikten sonra uçağa doğru gidip yerlerimizi almaya başladık. Yavaş yavaş diğer yolcularda yerlerini alıyorlardı. Uçağa bindiğimde yapılan anonsla irkildim. Duyduklarıma inanamadım! Pilot bir salgın hastalıkla karşı karşıya olduğumuzu ve tüm havaalanları,ülkeye giriş çıkışlar ve sınırlar kapatıldığını söyledi. Hemen herkes uçaklardan indirilip sığınaklara doğru alelacele götürülüyorduk. Ülkede resmen güvenlik önlemi had safhadaydı. Hemen maskeleri takıp kalın kolonların bulunduğu çok geniş bir alana getirilmiştik. Son derece yeni teknoloji cihazlarla beraber bu alandaydık. Cihazlar,hastalığın ülkede yayılma oranını ve dışarıyla iletişim kurabilmeyi sağlıyordu.Yeni gelen kişilerde hastalık olup olmadığı kontrol edilip sığınak her yarım saatte bir dezenfekte ediliyordu. Bunun gibi çeşitli sığınaklar birkaç yerde bulunmaktaydı. Gerekli kişiler ülkedeki her insanı kontrole sokup durumuna göre ya sığınağa ya da hastalığın bulaştığı insanların tutulduğu şehir merkezlerindeki hastanelere götürülüyordu. Ben ise o kadar endişe ve korku içerisindeydim ki etrafıma bakınıp duruyordum. Görevliler bir oraya bir buraya bir koşuşturmaca içerisindeydiler. O kalabalığın arasında bizim uçakta olan çevre şirketlerden iki üç arkadaşımı gördüm ve hemen onların yanına gittim. Beni gördüklerine az da olsa sevinmişlerdi,bu yerde biraz da olsa mutlu olabilmek cidden çok değerliydi. Hemen hemen şöyle bir baktığımda daha bunun gibi kaç yer kaç şehir vardır,bir umut şu virüsten kurtulmak ve daha dazla perişan olmadan evlerimize o sıcak yatağımızda uyuyabilmekti. Dünya’nın en iyi bilim adamları bir araya gelip yavaş yavaş virüsün tedavisini bulmaya başlamışlardı,kaç hafta önce gelmiştik buraya artık unutmuştum bile sakallarım saçlarıma karışmıştı,nasıl görünüyordum onu bile düşünemiyordum. Ciddi anlamda geniş bir yer olmasıyla beraber burada cidden çok rahattık,hükümet cidden çok iyi bir hizmet veriyordu. Ne karnımız açtı ne de başka bir şey olabilecek en iyi durumdaydık şu an. Daha sonra yavaş yavaş bilim adamlarının üzerinde çalıştığı test hastanede insanlar üzerinde uygulandı ve tedavinin olumlu sonuç verip vermeyeceğine bakıldı ve elbette bu da biraz zaman alabilirdi.
Üzerinden yaklaşık iki gün geçmişti artık insanlar dayanamıyor,halsiz ve bitkinlikten gözlerini zar zor açabiliyordu. Daha sonra hastaneden gelen mutlu bir haber ile herkes çocuklar gibi seviniyordu. Bu yıl aldığım en güzel haberlerden biriydi. Yetkililer tüm ülkeyi hatta tüm dünyayı kurtarmıştı. Ertesi gün barınaklardan çıkıp evemize,sıcak yatağımıza kavuşmuştuk. Ülkede artık eskisi gibi günlük şeyler yapılmaya devam ediyordu,gitgide her yer canlanıyordu ve o kaldığımız seyahat macerası devam ediyordu.