2011 yılında 6 yaşımdaydım ve ana sınıfına gidiyordum. Anneler gününe iki gün kalmış, öğretmenimiz de bizden annelerimize küpe yapmamızı istemişti. Herkese renkli, plastik kaplarda küpe malzemeleri verilmişti.
Ben bu etkinlikten hoşnuttum. Hem takıları hem de annemi mutlu etmeyi çok seviyordum. Biz bu düşüncelerle eğlenerek küpe yaparken öğretmenimiz de bizim fotoğraflarımızı çekip daha sonra da bastırmıştı.
Küpelerimizi tamamlayınca öğretmenimiz biraz eksik olduğunu düşünmüş, bir de takı askısı olması gerektiğine karar vermişti fakat bunu yapamayacağımız için satın almıştık.
Sonunda anneler günü gelmişti… Hepimiz çok heyecanlı ve mutluyduk. Okula her zamanki gibi annelerimizle gelmiştik ama bu sefer annelerimiz bizi bırakıp gitmemiş, yanımızda kalmışlardı. Anneler gösteri salonuna girmiş, biz de hemen sınıflara koşmuştuk. Öğretmen bize hazırladığımız küpeleri ve yanına da birer tane askılık vermişti. Sonra sırayla annelerimizin yanına gidip hediyelerimizi sunmuştuk. Bazıları çok duygulanıp ağlamış, bazılarıysa çocuklarına sımsıkı sarılmıştı. Benim annem de öyle yapanlar arasındaydı.
Annem, küpeyi taktığında kulağı kulağı yara olmuştu. Bir daha da o küpeyi takamadı. Buna çok üzülmüştüm tabii ama şuna da çok seviniyorum ki annem küpeyi hala saklar.