Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde, develer tellal, pireler berber iken ben anamın beşiğini tıngır mıngır sallar iken eski zamanlarda adı sanı unutulmuş bir köy varmış. Bu köyde güzeller güzeli kız çocuğu İzgi annesi ile birlikte yaşarmış. İzgi doğduğundan beri her gün bir tohum ekermiş doğaya, ektiği tohumların büyümesini izler, mutlu olurmuş.
İzgi artık yetişkin olduğunda annesine artık büyüdüğünü, köyden gideceğini söylemiş. Annesi sen bilirsin demiş. İzgi ben bu köye ait değilim diyerek cevap vermiş. Eşyalarını toplamış, köyden uzaklaşmış.
Annesini hiç aramamış, görmemiş. Aradan 10 yıl geçtikten sonra evinde oturduğu bir anda hiç kimsem yok diye düşünmüş ve yalnız olduğuna çok üzülmüş. Düşünmüş taşınmış ve annesinin köyüne gitmeye karar vermiş.
Annesini görünce çok şaşırmış ve sana ne oldu diye sormuş. Annesi aradan on sene geçtiğini ve yaşlandığını söylemiş. Annesi bir de on sene geçti sen hiç gelmedin hala uzaktasın demiş. İzgi annesine sarılmış ve demiş ki ben ailemi, seni çok özledim, artık buradayım, hiçbir zaman gitmeyeceğim. Annesi de kızına beni bir daha hiç bırakma demiş ve sarılmışlar.
Anne kız köylerinde sonsuza kadar mutlu yaşamışlar ve ormana hep tohumlar ekmişler.