Birgün evde oturup televizyon izlerken aniden kapıdaki gürültüyle irkildim. Kötü birşey olabilir diye yanımda duran cetveli elime aldım, kapıyı yavaş bir şekilde açtım ve ortalıkta kimse yoktu. Bir an şaşırdım. Aşağıya eğildim ki bir de ne göreyim bir sepetin içinde küçük bir yavru köpek!
Eve aldım; kıyamadım dışarı atmaya. İlk başta annem ile babamın tepkisi garip oldu ama onlar da zamanla alıştı. Artık o da bizim aileden gibi oldu. Onunla her gün oyun oynamaya başladık, beraber yemek yiyip birlikte uyumaya başladık. Kısacası onunla hayatımı paylaştım. Dışarı çıktığım her zaman onu yanımdan ayırmadım çünkü yanımda bir boşluk hissediyordum. Ama hala anlamadığım birşey var; bir insan böyle sadık bir dostu niçin bırakır? Belkide eski sahipleri onunla arasında bir sevgi bağı kuramamış olabilir. Aklıma gelen tek şey bu. Yoksa diğer adı zalimlik olur. Zaman zaman görüyorum ki insanoğlu sadece o an mutlu olsunlar diye bir hayvan sahiplenip sonrasında sokağa atıyorlar, bakmak istemiyorlar . NEDEN?
