Bugün sabah saat 6:00’da kalkmadım çünkü sabah antrenmanım yoktu. Rahat bir şekilde uyandım, hazırlandım ve kahvaltımı yaptım. Bugün bir ilki gerçekleştirmeye karar verdim: okula yürüyerek gidecektim. Evden çıktım ve adımlarımı sokaklarda keyifle attım. Okulun başlamasına daha bir saat vardı, bu yüzden acele etmiyordum.
Yolda yürürken bir anda gözlerime inanamadım. Karşımda duran, güneş ışığı gibi parlayan altın rengi bir kapı gördüm. “Herhalde birinindir.” diye düşündüm ve yoluma devam ettim. Ancak bir süre sonra kapının beni çağırdığını hissettim. İçimde bir merak belirdi. Dayanamadım ve kapıya doğru koşmaya başladım.
Tam o sırada, kapının ardında derin bir ses yankılandı:
“Aç kapıyı!”
Korktum ama merakıma yenildim ve kapıyı açtım. Bir anda beni içine çekti ve kendimi altın rengi, sihirli bir kaydırakta buldum. Bu kaydırak beni altın bir şehre götürüyordu. Şehre vardığımda, ilk başta her şeyin normal olduğunu sandım. Ancak etraf bomboştu, tek bir insan bile yoktu. Sadece altın renginde parlayan bir kedi vardı.
Kedi yanıma yaklaştı ve ben de onu sevmeye başladım. Ama onu sevdikten sonra fark ettim ki elim altına dönüşmüştü! Hızla yakındaki bir binaya dokundum ve o da altın oldu. Dokunduğum her şey altına dönüşüyordu. Korku ve şaşkınlık içinde bağırdım:
“Neler oluyor? Burada kimse var mı?”
Tam o sırada kedi konuşmaya başladı:
“Sen seçildin. Midas’ın mirası artık senin. Bana yardım edersen buradan çıkabilirsin.” dedi.
Kediyle birlikte çalışmaya başladık ve dokunduğumuz her şeyi altına çevirdik. İşimiz zordu ama oldukça eğlenceliydi. Zamanın nasıl geçtiğini anlayamadım. Tam tamına on yıl gibi bir süre boyunca bu sihirli şehirde kaldık. Sonunda işimiz bitti ve şehir tamamen altından oluşan bir yere dönüştü.
Kedi yanıma geldi ve “Artık gitme zamanı.” dedi. Birden altın kapı tekrar açıldı. Kapıdan geçtiğimde, gerçek dünyada yalnızca bir dakika geçmiş olduğunu fark ettim. Okulun başlamasına hâlâ 59 dakika vardı! Kedi bana göz kırptı, sanki her şeyi unutamayacağımı biliyordu. Onu evime bıraktım ve okula doğru yürümeye devam ettim.