Eskiden okuldan eve gelince yemek yedikten sonra salondaki masaya otururduk. Uno kartlarını açıp oynamaya başlardık. (Bilmeyen yoktur oyunu; atılan kartlara göre aynı renk veya aynı sayının olduğu kartı atıyorsun.) Atılan her kart, nedense beni çok mutlu ediyordu. Bu çok komik ama; onlara üzüldüğüm için herhangi kötü bir kart atamıyordum.
15-20 dakika oynadıktan sonra 3-4 dakika ara verirdik. Bu arada babam hep hile yapıp bütün puan arttıran kartları alırdı. Her seferinde de ben fark ederdim bunu. Sinir bozucu çocuklar gibi anneme şikayet ederdim. Her seferinde de gülüp kartları babamdan alırdık.
Yazın yazlığımızda, Antalya’da öğleden sonra; herkes banyo yapmış ve bir kısmımız uyuyorken balkonda bu oyunu dayımla oynuyoruz. Anneannem ve dedem, bu sıralarda içeride telefonlarına bakar, annemle kardeşim de uyur.
Bu harika oyunu her gün oynasam sıkılmam…