Annem hep beni görünce bana sarılır “Kuzum” der.
Beni çok özlediği bu sözünden belli olur.
Her zaman bana yemek yapar “Bal kaymağım” der.
Babam bana “Kuzucuğum” der.
Eskiden beni hep omzuna alıp taşırdı.
Şimdi ise büyüdüm taşıyamıyor beni.
Ama bana annem gibi, güzel sözler söylüyor.
Babaanneme gittiğimde babaannem “Yanaklarına bal mı sürüp geldin?” der.
Sever ve kolumu kaşır.
Dedem beni görünce “Oliş” der sarılır bana.
Amcamı görünce ona da sarılırım “Hakuş emmi” derim.
Çünkü ona “Hakuş emmi” demeye alıştım.
Geçer günler, babaannemden sonra anneanneme giderim.
Anneannem ve dedem bana “Kırmızı gül” der.
İkisine de sarılırım.
Dedem masada oturur anneannem yemek yaparken bir yandan annemle konuşur.
Kalkmayınca bana hep “Kalk yoksa derse geç kalacaksın” derler.
Fakat ben huysuzluğumu sürdürür dinlemem.
En sonunda üstümden yorganı çekerler.
Üşürüm kendime gelip kalkarım.
Her zaman “Çabuk kalk giyin bilgisayarı açıp derse gir!” derler.
Dersten sonra “Aç mısın?” derler.
Ya aç olurum ya da tok.
Bazen rahatsız olurum bu sözlerden.
Fakat bilirim ki beni seviyorlar.