Yakında Çanakkale Cephesi’ne gideceğim, bu mektubun da son bir anı kalmasını istedim. Eve sağlam dönebilir miyim, bilemem. Gerçi, İngilizlerle savaşacakmışız, benim askerlik deneyimim hiç olmadı. Biraz da korkuyorum ama şimdi burada can vermezsem vatanımı yalnız bırakmış olurum.
Ben eve döneceğim, bayrağımı yeniden göklerde göreceğim. Şimdilik Ata’mı dinleyeceğim, toprağımı hissedeceğim, Rabbime inanacağım ve ateş edeceğim. Mermim biterse silahı sopa yapar, var gücümle atılırım. Kimse beni vatanımdan mahrum bırakamaz.
Öleceksek onurla, güçle, vatan sevgisiyle ve fedakârlıkla Türk olarak öleceğiz. Asla başka milletin esiri olmayacağız. Eğer aralarına katılıp savaşırsam, bir gün bağımsız bir ülke olacağız. O günleri görebilecek miyim yoksa can mı vereceğim, bilmiyorum.
Oralar soğuk olacak ve kendi sıcacık evimin özlemi içimi kemirecek. Şimdi elime bir silah, bir de üniforma verildi ve buna alışmaya bile zamanım olmayacak. Ama şimdi gidiyorum, son kez gökteki bayrağıma bakacağım, sonra bedenimi ve ruhumu vatanıma feda edeceğim.