Ben 10 yaşındayım. Adım Serap. Benim annem yok. Daha doğrusu hayatımda hiç görmedim. Doğum günümde annem bana mektup yazıyor. Genellikle şu şekilde yazıyor, “Kızım bu sene gelemedim. İnşallah diğer seneye… Bu yıl da işim çıktı maalesef,” diye yazar genellikle.
Neredeyse onu hiç görmedim. Sadece doğurmuş ve hemen işe başlamış. Beni büyükannem ve babama bırakıp gitmiş. Derslerim iyi fakat annemi özlüyorum. Onun birkaç gençlik fotoğrafını gördüm ama o zaman genç olduğu için yüzü daha farklıydı. Genç dediğim 10 yaşındaki fotoğrafları. Ama nedense kokusunu hatırlıyorum. Bir gün babamla Güney Kore’ye gitmeye karar verdik. Kısacası tatil yapacaktık. Güney Kore’de sevdiğim Kore Pop grupları vardı ve kalacağımız otel de çok güzeldi bu yüzden içime sinmişti. Güney Kore’ye varmak 13-14 saat kadar sürdü. Çok uzundu ama değmişti. Güney Kore’ye vardığımızda saat 1.25’di ama Türkiye’de 19.25’ti. Arada 6 saat fark vardı! Güney Kore’deki yemekler çok da iyi değildi ama sushi, noodle ve tteboki çok güzeldi.
Sabah olunca anında havuza girdim ve Güney Kore’deki Kore Pop’dan sevdiğim grubun (Blackpink) konseri vardı. Sevinmiştim. Annem de bu grubu seviyormuş ama aldırmadım. Gece olmuştu annem artık bizi hiç aramıyordu. Yine aldırmadım. O anda telefonuma annemden mesaj geldi. Şu şekilde yazıyordu, ” Kızım, sizi hiç aramıyorum sormuyorum neredesiniz?” dedi. Ben de ona, “Türkiye’deyiz anneciğim,” diye yalan söyledim.
Annem yanlışlıkla bana, “Ohh iyi ki Güney Kore’de Blackpink’in konserinde değil,” diye mesaj attı, ama hemen sildi. Artık çok geçti, görmüştüm. Annemi konser salonunda aramaya başladım. Sonra bir mucize oldu. Bir el usulca omzuma dokundu. Annemdi! Annemi bulmuştum. Artık ailecek Güney Kore’de yaşayacaktık.