Pencereden baktığımda bütün aile sofranın etrafında oturmuş, bir taraftan yemek yiyor, bir taraftan da konuşuyorlardı. Birden karnımın acıktığını hissettim ve kendimi onların yanında buldum.
Yemek masasında babam, annem, kardeşim ve dedem vardı. Masada muhteşem bir yemek vardı, herkes lezzetli yemeklerin keyfini çıkarıyordu. Ben de hemen yemeğime başladım ve lezzetli yemeklerin tadına baktım.
Ancak, bir şey dikkatimi çekti. Dedemin yüzündeki ifadeydi. O her zaman aile yemeklerinde mutlu ve neşeli olurdu, ancak bu sefer yüzü düşüktü. Benim dedem biraz huysuz birisiydi ama aynı zamanda oldukça merhametliydi. Onun yüzündeki ifadeyi görünce, içimde bir şeylerin yanlış olduğunu hissettim.
Dedemi yanıma çağırdım ve onun neden üzgün olduğunu sordum. O da bana, ailemizden birinin rahatsız olduğunu ve hastaneye kaldırıldığını söyledi. Ben hemen endişelenmiştim, acaba kim hasta olabilirdi?
Ertesi gün, babam bana dedi ki “Dede, doğru söylemiş, bir aile dostumuz hastalandı ve biz onunla ilgilenmek için onu ziyarete gidiyoruz.” Babamın sözleriyle ben de dedemin yüzündeki ifadenin nedenini anlamıştım.
O gün, ailemiz hastalıkla mücadele eden arkadaşımızın yanına gitti. Ona moral vermek için orada ona yardımcı olmaya çalıştık. Bu durumda ailemizin bir arada olması ve birbirimize destek olması çok önemliydi. O gün, ailemle birlikte yaptığımız şey, gerçekten değerli bir anı olarak aklımda kalmıştı.
Bir taraftan yemek yerken, bir taraftan da konuşurken, ailemin her zaman birbirine destek olacağını, acıda ve tatlıda birlikte olacağımızı öğrenmiştim. Bu, benim için çok anlamlı bir anıydı ve her zaman hatırlayacağım bir hikayem oldu.