Afrika’da Bir Gün
Merhaba. Ben Adisa. İsmim “açık” anlamına geliyor. 5 yaşındayım. Afrika’da yaşıyorum. Burada açlıkla mücadele ederek hayatta kalmaya çalışıyorum. Gün geçtikçe zayıflıyorum. İşte yine sabah oluyor. Sabahın bu erken saatinde kalkıyorum. Aç olduğumu hissediyorum. Fakat yiyecek hiçbir şeyim olmadığından sesimi çıkarmıyorum. Oysa batıdaki çocuklar uyanınca kahvaltıları hazırlanmış oluyor. Çalıştırılıyorum. Hemen kazmayı elime alıp toprağı kazmaya başlıyorum. Oysa diğer ülkelerde çocuk işçiliği yasak. Fakat benim diğer çocuklarınki gibi hakkımı savunacak birileri yok. Burada açlığım daha da kendini hissettiriyor. Karnım kazınarak eve gidiyorum. Her şey yerli yerinde. Annem çamaşırları yıkıyor. Ama suyla değil annemin kendi bulduğu yöntemle yıkıyor. Kıyafetlerimiz pek temiz olmasa da elimizdekilerle yetinmeyi biliyoruz. Oysa diğer ülkelerde çamaşır makinesi kullanıldığına rağmen memnun olunmuyor. Açlıktan uykum geliyor. Fakat uyuyamam. Kardeşlerime bakmam gerekiyor. Oysa diğer ülkelerde kardeşlere bakmak ebeveynlerin sorumluluğu. En azından kardeşlerim benden çok bir şey beklemiyor. Onlar hemen uyuyor. Buna sevinip ben de biraz uyuyorum. Böylece açlığım çok hissedilmiyor. Uyandığımda neredeyse akşam olmuş oluyor.
Bugün özel bir gün. Doğrusu bunu ben de unutmuşum. Uyandığımda açlıktan kazınan karnımla birlikte küçücük evimizde yürümeye başladım. Oysa diğer insanların evi Afrika’daki evlerimizin dört katı. Yiyecek olmadığını bilerek neredeyse hiç kullanmadığımız mutfağa gidiyorum. O sırada beni bugün gördüğüm en güzel şey karşılıyor ve bana bu özel günü hatırlatıyor. O sırada annem ben mutfağa girince bana mutlu yıllar diyor. Daha sonra bugünün benim doğum günüm olduğunu hatırlıyorum. Annem doğum günüm şerefine ailemize küçük bir ekmek almış. Oysa diğer ülkelerde pasta yeniyor. Babam da gelince beraber doğum günümü kutluyoruz. Tabi her gün doğum günüm olmuyor. Diğer günler ara sıra sizin yaptığınız bağışlarla karnımızı doyuruyoruz ya da sağlık görevlilerinin verdiği ilaçlar yardımıyla hayatta kalıyoruz.