Bir sabah isteksizce bir çöpün kenarında uyandım.Biliyorum,bir çok çocuk okula gitmek istemiyor.Ama şu an onlar çok şanslılar.Düşünüyorum da eğer özel okullarda okusam,güzel kıyafetler giyinsem ve en önemlisi karnımı doyurup bir eve sahip olsam beni kimse üzemezdi. Çünkü her sabah okula gitmeden 3 saat erkenden uyanıp ayakkabısız ayağımıza giyecek bir şey olmadan o kadar uzun yolu çamurların içine bata bata gidiyoruz.Onların ki gibi bir yaşamımız yok.Okula giderken bir çok kişiyi çok güzel arabaların içinde anne,babalarını öperken görüyorum.Benim niye yok diyorum bazen.Okuldan çıkar çıkmaz o yolu tekrar yürüyorum ve eve gidince bir yemek bile beni karşılamıyor.Bazen o kadar acıkıyorum ki yemek dilenebiliyorum. Bir çok zaman evde sadece bir lokma kuru ekmek oluyor onu bile yiyemiyorum.Çünkü benim 3 tane kardeşim var ve annem babam devlet okuluna gittiğimiz halde bizi kusursuz yetiştirmiyor ve masraflarımızı karşılayamıyor.Aç bir şekilde hiç bir şey yemeden uyuyorum.
Yani demem o ki yaşadığınız hayatın değerini bilin,biz burada hak etmediğimiz halde aç kalıyorken siz orada aç kalmıyor üzerine çok güzel bir eğitim görüyorsunuz .Bence siz çok şanslı çocuklarsınız.