KAHRAMANSIZ BİR GÜN

Her zamanki gibi sabah maalesef erkenden okula gitmek için uyandım. Hazırlandım ve servise bindim. Yoldayken birinin insanları rehin aldığını gördüm. Doberman’in geleceğini düşünerek umursamadan devam ettik. O gün orada trafik vardı. Zaman geçtikçe bir şeylerin ters gittiğini anladım. Çünkü Doberman daha gelmemişti. Ne olacaktı şimdi? Görevli herkesin servisi boşaltmasını istemişti. Çünkü suçlu buraya doğru geliyordu. Herkes indiği gibi koşarak kaçmaya çalışıyordu. Ben, olayın etkisinde kalan insanları uyandırıp yardım etmeye çalışıyordum. Bir ses yankılandı. Bu bir silah sesiydi! Kaçmalıydım ama oradaki insanları ölüme bırakamazdım. Elime sopa alıp suçlunun arkasına saklandım ve bir anda kafasına vurup insanların ve benim kaçma şansını kolaylaştırdım. Bir anda şehrin kahramanı olmuştum. Okula varınca beni gören herkes fotoğraf, imza veya çorabımı istiyorlardı. Çorap biraz saçma olmuştu ama kahraman olmanın tadını çıkarıyordum.