Cevapsız Kalan Sorular

Küçüklüğümden beri kütüphanelerin ve eski kitapların kokusu bana huzur vermiştir. Ne zaman sinirli, mutsuz olsam kendimi bir kütüphanede, kitapların arasında dolaşıp onları incelerken bulurum. O gün de benim için iyi olmayan bir gündü. Bir yıl önce o gün, annem kimseye haber vermeden ortadan kaybolmuştu. Yine kendimi kütüphaneye gitmekten alıkoyamamıştım. Kitapların arasında dolaşıyordum ve kokularından ne kadar eski oldukları anlaşılıyordu. Diğerlerine göre daha az kitabın olduğu bir raf vardı. Oradaki kitapları incelerken bir kitap dikkatimi çekti. O kitap, küçükken annemin bana uyumadan önce okuduğu kitaplardan biriydi. Annem farklı kitaplar okumak isterdi ama ben her seferinde bu kitabı okumasını isterdim. Kitabı aldım ve okumaya başladım. Saatin, yapacaklarımın, insanların hiçbir önemi yoktu o anda. Sadece okuyordum. Anlamak için aynı sayfayı defalarca okuduğumda aklımın ne kadar karışık olduğunu fark ettim. Annem aklıma geldi. Onun yokluğunun hayatımda yol açtığı büyük değişim. Yaşıtlarıma göre çok daha hızlı büyümem gerektiği. Kitabı okumaya devam etmeyi çok istiyordum ama aklım o kadar karışıktı ki anlamakta zorlanıyordum. Kendimi durdurmaya çalışıyordum ama gözlerim doluyordu. Yüzüm kızarmaya başlamıştı ve bunaldığımı hissediyordum. Ağlamaya başlayacağımı hissettim ki kendimi hemen dışarı attım. Etrafımdaki herkes tuhaf bir şekilde izliyordu beni. Ne olduğunu bilemezlerdi, tek yapabilecekleri şeyi yapıyordu onlar da. Acıyarak beni izliyorlardı. Benim yerimde olmadıkları sürece de bu kötü hissi bilemezlerdi.

Aslında eve gidip bütün gün yatmayı tercih ederdim ama kitabın bana hatırlattığı günler benim için kötü sayılmazdı. Okumaya devam ettim. Kitabın 116. sayfasını çevirdiğimde karşıma el yazısıyla yazılmış bir telefon numarası çıktı. Kalbimin atışı gittikçe hızlanıyordu. Ellerim titriyordu. Sadece o telefon numarasının anneme ait olmasını ve benim için bırakmış olmasını diliyordum. “Ama bunu bırakmak yerine neden geri dönmedi ki?” diye sordum kendime. Sonrasında bu düşüncelerin bir işe yaramayacağını anlayıp hemen numarayı aradım.Tanıdık bir ses “Efendim” dedi. “Anne” dedim. Ne diyeceğimi bilemiyordum. O da bilemiyor olsa gerek ki bir süre cevap veremedi. Sonrasında “Demek yine soluğu kütüphanede aldın.” dedi. Beni bırakıp gitmişti. Benim için bıraktığı numarayı aradığımda ise ilk söylediği şey buydu. Kafam karışıktı. “Neden gittin, neredesin?” diye sordum. Beni bir kafeye davet etti ve uzun uzun konuşmak istediğini söyledi. Kabul ettim, adresi aldım ve hazırlanmak için eve gittim. Olanları babama anlattığımda sinirlendi ve gitmeme engel olmaya çalıştı. Neden sinirlendiğini anlamamıştım, onu ikna etmeye çalıştım. İçinden gelmeyerek izin verdi ama aslında gitmemi istemediği anlaşılıyordu. Çıkmadan önce bana bir şey anlatmak istediğini söyledi. Ne anlatacağını çok merak ettiğim için hızlıca hazırlanmaya çalıştım. Hazırlanıp babamın yanına gittiğimde elime bir kağıt tutuşturdu. Bu mektubu annem, babam için yazmıştı ve tarih gittiği gündü. Okumaya başladım. Mektupta annemin neden gittiği yazıyordu. İş için gittiğini yazmıştı ama neden haber vermemişti? Bu soruyu babama sorduğumda bana “Bir yıldır bu sorunun cevabını arıyorum.” dedi.

Çıktım ve annemle buluşmak için yola koyuldum. Kafeye gittiğimde gözlerim onu aradı ama orada yoktu. Söylediği saate on dakika olduğu için geleceğini umarak beklemeye başladım. Yaklaşık iki saat boyunca bekledim onu. Dört bardak kahve içtiğimi fark etmemiştim. Gelmeyeceğini anladım ama bunu kabul etmek benim için çok zordu. Neden bunu yapsın ki bana diyordum ama sorularımın cevabını asla alamayacağımı anladım. Eve döndüğümde onun gelmediğini söyledim babama. Onun da aklında benimle aynı soru vardı. “Bunu neden yapsın ki?” Sinirli olduğu her hareketinden anlaşılıyor ve yüzünden okunuyordu. Bundan bir hafta sonra babama gelen bir telefonla olayın içinde daha da kaybolmuştuk ve her şey daha da karmaşıklaşmıştı. Gelen telefondaki kadın “Üzgünüm, eşiniz iki gün önce yaptığı kazadan sonra yoğun bakıma kaldırıldı ve bu sabah vefat etti. Başınız sağ olsun.” İkimiz de bunu kabullenememiştik ve olayların birbirine yakınlığı ikimizi de endişelendirmişti. Annemin bizi neden terk ettiğini bilmiyorduk. En sevdiğim kitaba telefon numarasını neden bıraktığını. Neden buluşmak istediğini ve buluşmaya gelmeme nedenini. Ve sonraki hafta olanları. Artık aklımızdaki onlarca sorunun cevabını asla alamayacaktık. Her aklımıza geldiğinde bizi başımıza dayanmış bir silah kadar rahatsız edecekti bu cevapsız kalan sorular.

(Visited 69 times, 1 visits today)

BESTEPE BLOGGERS

Arşivler