Cookie’nin evden sokağa ilk çıkışıydı. şaşkın, ürkek, meraklı idi. Benim yanımda kendini güvende hissediyordu. Parkta ben kaydıraktan kayarken beni takip ediyordu. Birden durdu, kaymadı: Hadi gel oğlum dedim. Etrafına bakınıp bana havladı. Tekrar merdivenlerden indi, korkmuştu kaymadı. Akşam yemekten sonra onu sevdim, onunla konuştum : Cookie başaracaksın, hadi gel alıştırma yapalım dedim. Uzun sehpanın bir ucunun ayakları altına kutu koydum, mini bir kaydırağımız oldu.Bunun üzerinde Cookie kaymaya çalıştı…Fazla zorlamadım.
Hafta sonu yine parkta oynuyorduk. Benden küçük bir çocuk kaydıraktan kaydı, sonra ben. Benim arkamdan gelen Cookie kaydıraktan kaymak için heyecanlı ve tedirgindi… Hadi oğlum gel dedim, kucağımı açtım. Havladı ve kaymaya başladı… Ve benim kucağıma atladı, kuyruğunu sallıyordu. En çok Cookie sevindi, evet başarmıştı. Onun gibi küçük bir canlı için önemliydi bu, anlamıştım. Kim bilir benim ilk adımlarım, yürümem de böyle idi …