Merhaba , bu seneki ilk yazımda sizlere ‘duygularıma inanamıyorum’ içinde bu söz geçen bir anımı yazacağım.Umarım severek okursunuz.
Ben ailemle olmaktan ve onlarla vakit geçirmekten çok keyif alan bir kızım.Bir sabah kendimi çok iyi hissederek uyandım.Güzelce üzerimi giyindim ve aşağıya annele kardeşimin yanına indim.Kardeşim her zaman ki gibi araba filmi izliyor ve annemde telefonuna bakıyordu.Herkes gayet mutlu görünüyordu.Onlara günaydın dedim ve babamı uyandırmaya gittim.Biz babamla sabah neşemizi birbirimize katarken annem bize nefis bir kahvaltı hazırladı.Afiyetle kahvaltımızı yaptıktan sonra annemler kahvelerini içmeye bende biraz bilgisayarıma bakmaya odama çıktım.
Babama gelen telefonla annemlerin yanına indim.Halam babamı Fas’tan arıyordu.Halam ve amcam uzun zamandır Fas’ta yaşıyorlar.Onlar orada ‘Ahmet chef’ diye bir restoran açtılar.Babamada ihtiyaçları olduğu için ve amcam biraz rahatsızlandığı için babamıda yanlarına çağırıyorlardı.Babam da artık onların yanına gitmeye karar verdi.Babamla geçireceğim üç haftam vardı ve bende bu vakiti güzel geçirmek için hep babamla oluyordum.Ben farklı duygular yaşıyordum ; duygularıma inanamıyordum.Çünkü babamdan ilk defa uzak kalacaktım ve ne zaman döneceğinide bilmiyordum.Hem bizim için çalışacağı için mutlu , hem de üzgün oluyordum.
Babamın gideceği gün gelip çatmıştı.Akşam son yemeğimizi ailece beraber yedik ve babamla sarılıp öpüşüp babamla uyumaya gittim ve o gün şunu anladım hayatta karşına her şey çıkabiliyor insanın.