Saat gecenin ikisiydi.Biri kapıya hışımla vuruyordu.kapıyı açmaya gittiğimde ise gördüğüm şey karşısında kendime karşı koyamadım ve gözümden bir damla yaş süzüldü.Ne mi olmuştu?Başıma gelmesini hiç mi hiç istemeyeceğim bir şey.
O gün bana ayrı eve çıkmak istediğini söylemişti.Her anne gibi benim de kalbim parçalanmıştı ama ne yapabilirdim ki çoktan vermişti zaten kararını.Evden gidişini izledim sıra şimdi de tekrar gelişini izlemekteydi.Evden ayrıldığında arkadaşına gitmiş.O arkadaşı da çok iyi bir insan değilmiş sanırsam böyle işlere bulaştığına göre.Meğerse arkadaşında kaldığı o süre boyunca bazı kötü alışkanlıklara bulaşmış ve bağımlı olmuş bu lanet şeye. Keşke hiç izin vermeseydim evden ayrılmasına ama kim bilebilir ki böyle bir şey olabileceğini.
O gün de bunun için kapıma gelmiş.Kapıyı araladığımda ağlıyordu ama anlamıştım böyle bir şey olduğunu.Hareketleri falan normal değildi çünkü.Para istiyordu benden. Ama tabii ki vermemem gerektiğini biliyordum iyi mi yapıyordum yoksa kötü mü? Ben onu reddettikçe o ağlamaya ve bağırmaya devam ediyordu”Anne acı içindeyim lütfen para ver bana”diye.Ama böyle bir işe kalkışacağını bile bile hele de bu haldeyken nasıl para verebilirdim ki?Çocuk bağırırken bir yandan da benim elimi tutmaya çalışıyordu.O her elini uzattığında ben bir adım geri çekiliyordum.Korkuyordum çünkü.Kim korkmaz ki madde bağımlısı olan birinin hareketlerinden her ne kadar kan bağımız olsa da…
Zamanla bağırışları ve ağlaması kesilir diye beklerken giderek artmaya başladı.Ne yapmalıydım bilmiyordum ama aklımda bir çözüm vardı.Çok kararsız kaldım yapıp yapmamak arasında ama sanırım yapacaktım.Telefonu elime aldım ve polisi çevirdim.Kapımda madde bağımlısı biri var ve bana bulaşıyor dedim ve adresi verdim.Yapabilecek hiçbir şeyim kalmamıştı belki orada onu iyileştirirlerdi.Yaklaşık on dakika sonra polisler geldi ve benim içime bir suçluluk duygusu doğdu.Ama hayır doğru olanı yapıyordum bence.Polisler geldi ve çocuğun sesi kesildi birden.Kapıdan baktığımda ise tekrar bağırmaya başladı almayın beni diye.Polisler sonunda aldı onu ve götürdüler.Arkalarından ağlarken kendi kendime dedim:üzgünüm yapmak zorundaydım.